Ολυμπιακός ως Πρωταθλητής του 1986-87, στο τελευταίο πρωτάθλημα πριν τα πέτρινα χρόνια, ήταν κατά πολύ καλύτερος απ΄το σημερινό φυσικά

Ο Ολυμπιακός της καρδιάς μας, αυτός του 1987, ο τελευταίος Πρωταθλητής πριν τα "Πέτρινα Χρόνια", μια ομάδα που στις τάξεις της, είχε παικταράδες, που αποτελούσαν τον κορμό της Εθνικής Ομάδας(μια από τις καλύτερες που υπήρξαν ποτέ και σίγουρα πολλές κλάσεις ανώτερης από αυτή του Euro 2004).
Σε αυτό το σύλλογο έπαιζαν και μερικοί κορυφαίοι ξένοι, όπως το Παγκόσμιας Κλάσης Δεξί χαφ, ο Ουρουγουανός Χόρχε Μπάριος(σήμερα θα ξεκινούσε βασικός σε οποιαδήποτε ομάδα του πλανήτη, σαφώς πολύ ανώτερος του Σοάρεζ και μουντιαλικός, δίπλα στον μεγάλο Φραντσέσκολι), ο Φονιάς Μίλος Σέστιτς του Ερυθρού Αστέρα και της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας που κάθισε λόγω Παναγούλια μέχρι το Δεκέμβρη του 1986.
Στο ρόστερ του μερικοί από αυτούς που θα αναφέρουμε, ήταν παίκτες πολύ μεγάλου βεληνεκούς, όπως οι Ζελελίδης, Σεμερτζίδης, Κωστίκος, Χαρδαλιάς, Αναστόπουλος, Μπονόβας, Παπαχρήστου, Λεμονής, Μητρόπουλος, Κασδοβασίλης, Μίχος, Ξανθόπουλος, Αποστολάκης, Τόγιας.
Μια ομάδα που δεν συγκρίνεται ποιοτικά με καμία ομάδα του Ολυμπιακού από το 2017 και μετά, ήταν κατά πολύ ανώτερη, σε όλα τα επίπεδα!!!


Το πρωτάθλημα της περιόδου 1986-87 ήταν το 28ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 8ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε ο Ολυμπιακός με 10 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό.

Τερματοφύλακες: Αρβανίτης (4) Παπαμιχαήλ (2) Σκούνας (20) Καλίτσης (1)

Αμυντικοί:

Αλεξίου (20/5) Αποστολάκης (24/1) Κοκολάκης (5) Μίχος (18) Ξανθόπουλος (24/2) Τόγιας (19) Γκένας (12) Αγγελίνας(9) Παπαγγέλης(12) Κασδοβασίλης (11)

Μέσοι:

Καπουράνης (10/1) Ψεύτης(7) Λεμονής (4) Μητρόπουλος (21/4) Μπάριος (25) Μπονόβας (16/3) Παπαχρήστου (16/1) Σεμερτζίδης (15) Γεωργουδάκης (4/2) Ζελιλίδης (22/4)

Επιθετικοί:

Αναστόπουλος (21/16) Βαΐτσης (17/1) Κωστίκος (15/5) Σέστιτς (6/1) Χαρδαλιάς (8/1) Βράμλιτς (7/1)

Σε κάθε κλάσμα, ο αριθμητής, ήταν οι συμμετοχές κι ο παρονομαστής, τα τέματα(γκολ), που είχε σημειώσει.

Το πανίσχυρο σουτ του Στάθη Πεχλιβανίδη

Ήρθε από την Σοβιετική Ένωση το 1990 και από την Καϊράτ Αλμάτι του Καζακστάν, την ομάδα που ντρόπιαζε τους μεγάλους του Σοβιετικού Πρωταθλήματος, όμαδες όπως η μεγάλη Ντινάμο Κιέβου, οι Θρυλικές Ντινάμο, Τορπέντο, Σπάρτακ και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, παρολίγο να ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας της ΕΣΣΔ, τον κυνηγούσαν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός κάθε καλοκαίρι, όπως και ο Απόλλωνας Καλαμαρίας του Χάρυ Κλύνν, ως αντίπαλο δέος στους Χ΄΄Παναγή και Κωφίδη από τον Ηρακλή, Ζελελίδη, Ζήνδρο, Μόκαλη, από τον Άρη και Κωστίκο από τον ΠΑΟΚ.

Τελικά ήρθε το 1990 στην Ελλάδα και αν δεν τον είχε διώξει ο Κρίστο Μπόνεφ, ο τότε Βούλγαρος προπονητής του Παναθηναϊκού, γιατί ήταν υπέρβαρος(100 κιλά, μύες, είχε αυτό το θαύμα της φύσης), θα ήταν αυτός που, η θα έκλεβε τη θέση του Βαζέχα(πολύ ανώτερος από αυτόν), η θα έπαιζαν μαζί, δημιουργώντας ένα καταπληκτικό διδυμο και πίσω θα ήταν οι εξής μέσοεπιθετικοί Λούπου, Αντωνίου, Σαραβάκος και Βλάχος. Δυστυχώς δεν τους είδαμε μαζί, αλλά να είστε σίγουροι, ότι θα ήταν χάρμα ιδέσθαι και αντίπαλο δέος πλέον στον πολύ καλύτερο για την εποχή Ολυμπιακό των Μίνγκ και του Μπλαχίν(του καλύτερου Ολυμπιακού των τελευταίων 50 ετών), καθώς και της ΑΕΚ του τεράστιου Μπαγιεβιτς.
Κατέληξε στον Λεβαδειακό των ομοσπονδιακών προπονητών Μίλτου Παπαποστόλου και Αλκέτα Παναγούλια, όπου έβαλε αρκετά γκολ, σχεδόν όλα από τα 40 μέτρα και με κάτι τεχνικούς κεραυνούς που σήμερα τους βλέπουμε όλο και πιο σπάνια.
Τα σουτ που έκανε, ήταν ένα είδος που είχαμε συνηθίσει από τον τεράστιο Έντερ και λίγο αργότερα από τον Ρομπέρτο Κάρλος και άλλους Βραζιλιάνους που αρέσκονταν να σκίζουν τα δίχτυα με κάτι κεραυνούς που ξεπερνούσαν τα 120 χλμ την ώρα.
Ήταν και παραμένει ο αγαπημένος παίκτης των οπαδών της Καϊράτ Αλμάτι, της οποίας, ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, στην μεγάλη κατηγορία του σοβιετικού ποδοσφαίρου με 69 γκολ σε 226 ματς.

Πάολο Φούτρε ο Μεγαλύτερος Πορτογάλος Μπαλαδόρος όλων των εποχών

Και τώρα η ώρα του καλού και ποιοτικού Ποδοσφαίρου, που και πανευρωπαϊκά πάσχει κι αυτό είναι η ζημιά α) του σχεδίου Μποσμάν(θα μιλήσουμε άλλη ώρα γι αυτό, αλλά κοντολογίς είναι ένας διεθνοποιημένος καπιταλισμός από παράσιτα μανατζαρέους που καταργούν τις εθνικές ποδοσφαιρικές σχολές, παντού αντισταλινικοί σύντροφοι και δεν κάνουμε καθόλου πλάκα, γιατί το "Εθνικό Ζήτημα", είναι η μεγαλύτερη πολιτική μπροσούρα από την εποχή του Λένιν και έπειτα από αυτήν δύσκολα θα βρεις κι άλλη, η επόμενη τα ζητήματα πολιτικής οικονομίας, πάλι δικό τους είναι), και β) της ανάγκης το ποδόσφαιρο να μετατραπεί σε ένα τύπο δεκάθλου με μπάλα, όπου η φαντασία είναι ανύπαρκτη.
Όσο για την τεχνική, η χειρότερη ever.
Στο δια ταύτα, τώρα, σαν σήμερα 28 Φλεβάρη του 1966, γεννήθηκε ο Μαραντόνα της Πορτογαλίας, που μαζί με τον "Μαύρο Πάνθηρα" Εουσέμπιο, είναι τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε ποτέ η χώρα της Ιβηρικής, τον Πάουλο Φούτρε, τον μάγο της ασπρόμαυρης μπάλας δηλαδή.
Γενικά η περίοδος εκείνη παίζει να ήταν και η καλύτερη για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αν σκεφτεί κανείς τι διαμάντια υπήρχαν στο χορτάρι τότε, Ντέταρι, Πλατινί, Ντομπροβόλσκι, Στόικοβιτς, Μπάτζιο, Μπόνιεκ, Γιούγκοβιτς, Προτάσοφ, Βαν Μπάστεν, Ματέους, Γκούλιτ, Μιχαηλιτσένκο, Λιτοφτσένκο, Χάτζι, Αντονιόνι, Κήγκαν, Χατζηπαναγής κι ο κατάλογος ατελείωτος, κάπου σε αυτόν τον κατάλογο ήταν και ο Πορτογάλος.
Άντε τώρα να φτιάξεις κατάλογο σε όλη την Ευρώπη με 3-4, που όλοι τους είναι κατά πολύ κατώτεροι σε σχέση με τα παραπάνω ονόματα, εδώ στο Ελληνικό Πρωτάθλημα να είχαμε ένα Φραντζέσκο, ένα Γεωργακόπουλο, η ένα Καραπιάλη σήμερα, θα έβγαζαν μάτια στο εξωτερικό, τότε δεν γίνονταν αυτό.
Αν βάλεις και την Λατινική Αμερική(Παναγιά μου τι δεκάρια ήταν εκεί), Μαραντόνα, Ζίκο(για μας ο μεγαλύτερος Βραζιλιάνος όλων των εποχών, ακόμα και το Γκαρίντζα και τέλος ο Έντσο Φραντζεσκόλι από την Σελέστε, Βαλντεράμα, Εστάι, Σάντσεζ, Φούνες και δεν βάζουμε εσκεμμένα καμία ντουζίνα γιατί θα μας πιάσει ποδοσφαιρική κατάθλιψη, με τους άμπαλους που υπάρχουν παγκοσμίως σήμερα!!!
Επίσης μην διανοηθεί κανείς και τον συγκρίνει με τον Ρονάλντο, ο οποίος δεν είναι ούτε καν μέρος της σύγκρισης με τον Φούτρε ως ταλέντο. Ο Φούτρε, αυτή η διαστημική παιχτάρα, παρολίγον να έρθει στο Λιμάνι, ελέω Κοσκωτά μαζί με τον Κλίνσμαν, αλλά δυστυχώς δεν "φτούρησε" και το χειρότερο όλων, θα είχαμε κάτι βίντεο που θα έγραφαν ώρες διαστημικού ποδοσφαίρου.
Και τώρα Ποδοσφαιρική Μαγεία!!!

Σάββας Κωφίδης, ένας ντελικάτος καλλιτέχνης του εγκεφαλικού ποδοσφαίρου και ένας υπέροχος άνθρωπος

Σαν σήμερα στις 5 του Φλεβάρη του 1961 στο Αλμάτι του Καζακστάν και της πρώην ΕΣΣΔ, γεννήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε ποτέ το Ελληνικό Ποδόσφαιρο και έναν από τους τελευταίους μεγάλους μέσους και μύθους που πέρασαν από τα γήπεδα μας.
Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι ο Σάββας και ο Καραπιάλης, μαζί με το Νόμπλια, το Γεωργακόπουλο και ίσως και το Φραντζέσκο, ήταν η τελευταία μεγάλη φουρνιά των μέσων που έβγαλε το ποδόσφαιρο μας , που τώρα είναι παντελώς άνυδρο.
Φυσικά η δεκαετία του 1980 ήταν και η τελευταία που είχε παιχταράδες, όπως αυτός, ο Ζελελίδης του Άρη και του Ολυμπιακού, ο Κωστίκος του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, ο Αναστόπουλος, ο Σαραβάκος, ο Χατζίδης και ο κατάλογος ατελείωτος, που τέτοια πράγματα σήμερα;
Ο Σάββας Κωφίδης, ήταν ένας σπάνιος τεχνίτης, ένας σπάνιος ταπεινός και πανέξυπνος ποδοσφαριστής, με ομαδικότητα, αντίληψη και κίνηση χωρίς τη μπάλα, έπαιξε δίπλα σε ονόματα όπως ο Μεγαλύτερος Έλληνας μπαλαδόρος, με Σοβιετική Ποδοσφαιρική παιδεία, τον Παγκόσμιας Κλάσης Βάσια, το Βασίλη Χατζηπαναγή δλδ, τον Ορφανίδη, τον Λάκη Παπαϊωάννου, τον Καραϊσκό, δηλαδή τη μεγάλη σχολή του Γηραιού που μαζί με τη Λάρισα ήταν οι δύο μεγαλύτερες ομάδες της Δεκ του 1980. Έπαιξε δίπλα τους παγκόσμιους Ντέταρι, Προτάσοφ, Λιτόφτσενκο, Σάβιτσεφ, Μπατίστα και μαζί με όλους αυτούς, ήταν πάντα στους βασικούς και η ενδεκάδες δεν ξεκινούσαν δίχως αυτόν.
Συγκαταλέγεται μέσα στους δώδεκα κορυφαίους μέσους του Ελληνικού ποδοσφαίρου, Χατζηπαναγής, Κούδας, Δομάζος, Δεληκάρης, Λουκανίδης, Μίμης και Λάκης Παπαϊωάννου, Δαβουρλής, Αϊδινίου, Καραπιάλης, είναι ένα από τα παιδιά των λαμπρών δεκαετιών για το Ελληνικό Ποδόσφαιρο, από το 1965, μέχρι το 1995, όπου και τα ταλέντα στέρεψαν.
Ξεκίνησε στον Ηρακλή την περίοδο 1981/82, πήγε στον Ολυμπιακό το 1988 και έφυγε το 1992, πήγε στον Άρη Θεσσαλονίκης το 1992, όπου κάθισε μέχρι το 1996 και από τότε μέχρι το 1999 όπου και έκλεισε την καρίερα του, στον Αγαπημένο του Ηρακλή, την πιο αδικημένη ομάδα του Ελληνικού Πρωταθλήματος από τους λεγόμενους μεγάλους, που ενώ θα έπρεπε να έχει 3 τουλάχιστον Πρωταθλήματα, με πρώτο αυτό του 1949 και άλλα δύο στη δεκαετία του 1980, οδηγήθηκε και στη Β΄ Εθνική, με την περίφημη ιστορία, "τα λουλούδια της Μαρίας" και την τάχα μου δήθεν προσπάθεια δωροδοκίας σε παίκτη του ΠΑΟΚ.
Αυτά για την ιστορία.