Global Martial Arts (Α' μέρος)

Ανάμεσα στη πολεμική πάλη και στη πολεμική τέχνη(κάθε μορφής με άδεια χέρια φυσικά) υπήρχαν βίοι παράλληλοι που ανέκαθεν ήταν και μια άσπονδη σχέση όπου στην πορεία τέμνονταν λόγω αναγκαίας συμβίωσης της μιας σε σχέση με την άλλη, εξάλλου δεν θα ήταν διαλεκτικό η μια να μη διαπερνούσε την άλλη όχι μόνο ανάμεσα στα στυλ (για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω) αλλά και και για τις γεωγραφικές προελεύσεις που ενυπάρχουν μέσα απ’ τα ίδια τα στυλ.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, είτε στην Αρχαία Ελλάδα, είτε στην Μεσοποταμία, είτε στους Μηδικούς λαούς, είτε κυρίως στην Αρχαία Κίνα, η διαπάλη ανάμεσα σε αυτούς τους δυο τύπους μαχητικής αντίληψης υπήρχε μια αντιπαλότητα που πάντα όμως ως αντίθεση γίνονταν σύνθεση, ως βασική αρχή της διαλεκτικής που στις πολεμικές τέχνες αποθεώνεται.

Γενικά δεν θα πάμε σε επιμέρους λεπτομέρειες, ωστόσο είναι άλλο πράγμα να έχεις μελετήσει μια τέχνη η μια πάλη και άλλο να πεις ότι την ξέρεις η την πραγματοποιείς. Εμείς από τα 15 μας έχουμε ασχοληθεί με ένα στυλ Καράτε το Shotokan που πότε το αφήνουμε και πότε το ξαναπιάνουμε και την ελληνορωμαϊκή που την έχουμε σχεδόν “ξεχάσει”, ενώ έχουμε μελετήσει επισταμένως το Wing Chun (στυλ του Kung Fu) και το Σοβιετικό Compat Sambo και γιατί τα λέμε αυτά, όχι φυσικά για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά για να αποδείξουμε τα εξής παρακάτω τα οποία είναι μελέτες για κάτι που στην αταξική κοινωνία θα αποτελεί εργαλείο και μπούσουλα σε και για κάθε άνθρωπο.
Οι πολεμικές τέχνες δεν είναι ξύλο(δεν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο), όσοι το βλέπουν έτσι είναι βαθιά νυχτωμένοι(για να μην πούμε καμιά βαριά κουβέντα), δεν ξέρουν τίποτα γι' αυτές ακόμα και αν έχουν περάσει απ αυτές. Σίγουρα έχουν μαχητικά χαρακτηριστικά, ωστόσο αυτά δένουν και με άλλα πράγματα και σε καμία περίπτωση, (όσοι είναι σοβαροί δάσκαλοι δεν μαθαίνουν κάποιο να δέρνει), αλλά να έχει υπομονή γαϊδάρου, λεόντεια επιμονή, τιτάνια ψυχραιμία και αγνή καρδιά και όλα αυτά οπλισμένα με την τέχνη της αυτοάμυνας.
Οι πολεμικές τέχνες όπως και η πολεμική πάλη πριν απ’ όλα είναι επιστήμες και τέχνες μαζί. 
Οι πολεμικές τέχνες, έχουν ως σκοπό την ανάπτυξη του πολύπλευρου ανθρώπου, και την ανάπτυξη μιας ώριμης προσωπικότητας που έχει πλήρη έλεγχο της συνείδησης, του σώματος, των συναισθημάτων και της λογικής. Ο πλήρης έλεγχος βοηθάει στη δημιουργία ενός ατόμου απαλλαγμένου από εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις, που όμως μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις - αντιθέσεις του έξω κόσμου με έναν ώριμο, έξυπνο, θαρραλέο και ενάρετο τρόπο, χωρίς παλινωδίες και αλαζονεία.

Τοιχογραφία σε μονή Shaolin

Οι πολεμικές τέχνες είναι ένας συνδυασμός, της ανατομίας του ανθρωπίνου σώματος, της επιμονής και υπομονής για τη γνώση και τη μάθηση του όποιου στυλ, της αυτοάμυνας και της μαχητικής αυτοκυριαρχίας, του αυτοσεβασμού και σεβασμού του αντιπάλου, της τέχνης του χορού και της έκφρασης – αποτίναξης κάθε αρνητικής σκέψης (καθαρτήριο ονομάζονταν στην Αρχαία Ελλάδα), οι πολεμικές τέχνες είναι η ανώτατη μορφή άσκησης μαζί με την ενόργανη γυμναστική και το μπαλέτο, είναι το επιστέγασμα του αθλητισμού(από 5-105 ετών και ακόμα παραπέρα), και εδώ επικεντρώνεται ολόκληρη η φιλοσοφία των μελλοντικών Σπαρτακιάδων που θα αντικαταστήσουν τις Ολυμπιάδες σε ανώτερες ανθρώπινες κοινωνίες.Συνοψίζοντας οι πολεμικές τέχνες είναι τρία βασικά πράγματα που όλα τα άλλα κινούνται γύρω απ' αυτά.

1)Τρόπος (διαχείρισης της αυθόρμητης οργής) και μετατροπής της σε συνειδητή αυτοκυριαρχία, ως φιλοσοφική αρχή έχει την διδιαχή του ακαίρεου και αγνού χαρακτήρα. 
2)Τρόπος διαχείρισης της επιμονής και υπομονής, και ως φιλοσοφική αρχή έχει τη διδασκαλία περιορισμού των κατώτερων ενστίκτων.

3)(Αυτοσεβασμός και αυτοάμυνα) χωρίς ίχνος εκδίκησης και αντεκδίκησης ως σκέψη καθώς επίσης τρόπος αφοπλισμού και ακινητοποίησης του επιτιθέμενου αντιπάλου με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς σε αυτόν. 
4)(Μηχανική της ανατομίας) της κίνησης και της άσκησης, διαθέτει μαχητικά χτυπήματα σε όρθια θέση και λαβές πάλης, σε ανώτερες βαθμίδες εξάσκησης συμπεριλαμβάνονται όπλα και διδασκαλία μάχης με όπλα ενώ διαθέτει και φόρμες αψιμαχίας με αμυντικά και επιθετικά χαρακτηριστικά σε πάνω από ένα αντιπάλους.
5)Άθλημα, τέχνη και επιστήμη μαζί.
Φιλοσοφικά εμπεριέχουν μια βαθιά διαλεκτική στο εσωτερικό τους, τόσο βαθιά που οι κατηγορρίες της μετατρέπονται με ιδιαίτερη ευκολία:
1)Από το αυθόρμητο σε συνειδητό,
2)Από το ανοργάνωτο σε οργανωμένο,
3)Το συνειδητό σε μεθοδικό,
4)Από το μεθοδικό σε αυτόματο,
5)Από το άτεχνο σε τεχνικό,
6)Από το πραγματικό σε δυνατό,
7)Από το αδύνατο σε δυνατό,
8) Από το δυνατό σε πραγματικό,
9)Από τη μορφή σε ολοκληρωμένο περιεχόμενο,
10)Από το συνεχές σε ασυνεχές,
11)Από το αφηρημένο σε συγκεκριμένο,
12)Την ατομική αναγκαιότητα σε σχετική ελευθερία, εξάλλου αυτό καθορίζεται κυρίως για να μην πούμε μόνο από τις ιστορικές νομοτέλειες.
13)Αναδείχνει την ουσία της τεχνικής τους μέσα απ' το φαινόμενο της τέχνης που αντανακλούν.
Οι πολεμικές τέχνες κατά ένα "περίεργο τρόπο", εντάσσουν μέσα τους και τους τρεις βασικούς νόμους της διαλεκτική: α) Στις αιτίες της εξέλιξης τους και της ίδιας της ανθρωπότητας, συμπυκώνοντας όλες τις πλευρές της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων σε αυτές και στις σχέσεις παραγωγής από τις οποίες προήλθαν. β) Η πορεία της εξέλιξης τους, ήταν τέτοια που έκανε το νόμο της μετατροπής των ποσοτικών στοιχείων ενός στυλ, να φτιάχνουν αυτόματα ένα νεότερο. γ)Εδώ πέρα ο νόμος της άρνησης της άρνησης αποτυπώνει το γεγονός ότι η εξέλιξη του ενός νέου στυλ έρχεται σε αντίθεση με την αντίθεση του προηγούμενου στυλ σε κάποιο παλαιότερο με αποτέλεσμα κάθε στυλ που έρχεται ως νεότερο, έρχεται ως άρνηση της άρνησης ενός ακόμα παλαιότερου που γίνεται το μήλο της Έρριδος δείχνοντας το δρόμο της εξέλιξης που είναι ευθύγραμμος με μπόλικες σπειρώσεις.
Οι πολεμικές τέχνες δεν είναι για τον "παιδικό σταθμό" της ανθρωπότητας το σήμερα δηλαδή, αλλά για την ανώτατη κοινωνία που έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή θα καταργήσει τις τάξεις μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου....
Στις πολεμικές τέχνες η αντίθεση ανάμεσα στο πνευματικό και το χειρονακτικό χαρακτήρα του αντικειμένου καταργείται στην πράξη με την καθημερινή ενασχόληση(προπόνηση-εξάσκηση του σώματος). Το χέρι, η μέση και το πόδι όσο περισσότερο εξασκούνται, τόσο περισσότερο περιεχόμενο και μορφή δίνουν στη συνείδηση του αθλητή. Σε αυτές δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στον επιτελικό και στον εκτελεστικό ρόλο του αθλητή, μαχητή, ασκούμενου μιας και ενυπάρχει διαλεκτική αλληλουχία ανάμεσα σε αυτά.

Φόρμες Kung-Fu

Με βάση τα παραπάνω δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι Kung Fu σημαίνει εργάτης. Το Κουνγκ Φου μαθαίνεται συλλογικά, θέλει τεράστια αποθέματα υπομονής, σεμνότητας, ταπεινότητας σεβασμού και αλληλεγγύης [(ακόμα και για τον αντίπαλο) που μόνο αν δεν καταφέρεις να το πείσεις αφοπλίζοντας τον τότε ίσως πάλι πρέπει να πας σε πιο σκληρό επίπεδο και μέθοδο σύγκρουσης τα οποία πρέπει να αποφεύγεις επιμελώς], και αυτό μόνο οι εργάτες μπορούν να το καταφέρουν, εξάλλου είναι αυτοί που θα καταργήσουν όλες τις τάξεις στο μέλλον.
Για να μιλάμε σωστά υπάρχουνε εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες διαφορετικά “στυλ” Kung-Fu. Το καθένα απ' αυτά έχει διαφορετικό όνομα, διαφορετικές μεθόδους προπόνησης και υπάρχουν και διαφορές στην τεχνική. Το Κουνγκ Φου μπορεί να έχει Βουδιστικές, Κουμφουκιανιστικές, ακόμα και Ταοϊστικές επιρροές, ενώ υπάρχουν και δυο στυλ Kung Fu που είναι αποτέλεσμα της ΛΔ της Κίνας το Washou και το Sanda Kung Fu. Το δεύτερο είναι και τέχνη και πάλη, δηλαδή εμπεριέχει λαβές [και τι λαβές θανατηφόρες(αν θέλετε τη γνώμη μας αυτό και το Σοβιετικό Combat Sambo για το οποίο θα μιλήσουμε πολύ παρακάτω στο Β' μέρος του αφιερώματος το οποίο χρονολογικά θα αποτυπωθεί στις αρχές του 2016) είναι οι ανώτατες μορφές συνδυασμού πάλης και τέχνης] και όχι τυχαία το θεωρούν ως το ανώτερο στυλ.
Όταν μιλάμε για Kung-Fu, Karate-do, η ακόμα και Okinawa-Te, εννοούμε κάποια τέχνη (κινέζικης, Ιαπωνικής, η του συμπλέγματος των νησιών Οκινάβα) προέλευσης με διαφορετικά χαρακτηριστικά και τεχνικές που είναι συνδεδεμένα με το γεωγραφικό περιβάλλον, με τις μετακινήσεις πληθυσμών στην ν.α. Ασία, πως αυτά έχουν,(και αν έχουν αλληλοεπηρεαστεί) μέσα στους αιώνες.

Τα Kung-Fu, Karate-do και Okinawa-Te δεν δηλώνουν στυλ και αποτελούν τις τρεις πιο διάσημες κατευθύνσεις-προελεύσεις(συμπλέγματα) πολεμικών τεχνών που ενσωματώνουν και οι τρεις μαζί εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες επίσημα και ανεπίσημα στυλ, δηλώνουν επίσης ότι ο kung Fu είναι περισσότερο κυκλικό στις κινήσεις και το Karate-do πιο ευθύγραμο.

Ελληνορωμαϊκή Πάλη

Στην Αρχαία Ελλάδα είχαμε το Πάμμαχον, το Παγκράτιο και την Πυγμαχία(ως τέχνες), την ελληνορωμαϊκή, την ελευθέρα και τη λαϊκή πάλη(περίοδος ανατολικής Ρώμης, ως μορφές και τεχνικές πάλης). Όσον αφορά τη λαϊκή πάλη αυτή είχε καρναβαλικά χαρακτηριστικά, λειτουργούσε με τη μορφή περιοδεύοντος θιάσου (όπως τα θεατρικά μπουλούκια στον 20ο αιώνα) και αποτελούνταν από πρώην μισθοφόρους που ο εργοδότης τους πρώην φεουδάρχης(προύχοντας) είχε νικηθεί από κάποιον άλλο "ανταγωνιστή" του με αποτέλεσμα  (όσοι μισθοφόροι δεν επαναπροσλαμβάνονταν στους νέους νικητές - εργοδότες) έπρεπε να κάνουν κάτι για να βγάλουν τον «άρτο τον επιούσιο». Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι η λαϊκή πάλη στις μέρες μας είναι το λεγόμενο κατς που δε σημαίνει γάτες αλλά πιασίματα, όπου και στις μέρες μας συνεχίζει να λειτουργεί με τη μορφή περιοδειών από τους διάφορες επαγγελματικές ενώσεις ανα τον κόσμο.
Οι πηγές που έχουμε σήμερα από την πυγμαχία αλλά και τους δυο τύπους πάλης που είναι και Ολυμπιακά Αθλήματα είναι σχεδόν αυτούσιες μιας και συνέχισαν να υπάρχουν πολλούς αιώνες μετά το τέλος των αρχαίων Ολυμπιακών αγώνων, κάτι που δε συνέβαινε και με το Πάμμαχον, η το Παγκράτιο των οποίων οι λειψές πηγές(κάτι συγγραφικές ιστορικές-αναφορές, κάτι αμφορείς και κάτι βάζα) δεν είναι αρκετές για να στηρίξουν το νέο Πάμμαχον(ιδιαίτερα διαδεδομένο στη Γερμανία και τις Βόρειες χώρες), η το νέο Παγκράτιο. Οι κινήσεις επίθεσης και άμυνας όσον αφορά το πρώτο είναι κάτι ανάμεσα στο Tai Chi και το Bei Shaolin, ενώ το δεύτερο μια ποικιλία συνδυασμένων κινήσεων που σήμερα μοιάζει περισσότερο με αυτές του ΜΜΑ, λες και είναι βγαλμένο από τους αγώνες του UFC. 

«Αγγείο των πυγµάχων»

Η πυγμαχία είναι μορφή πολεμικής τέχνης που πρωτοεμφανίστηκε η στη Μινωική Κρήτη, η στην περίοδο του Κυκλαδικού πολιτισμού στη Θήρα; Σύμφωνα με τους ιστορικούς δεν είναι ευδιάκριτο που και σε ποια περίοδο ανακαλύφθηκε ως πολεμική τέχνη, στον Κυκλαδικό η στο Μινωϊκό πολιτισμό. Το μοναδικό σίγουρο ως δεδομένο είναι ότι ήταν μέρος κάποιων τελετουργικών που εμπεριείχαν και μαχητικούς αγώνες, είτε μαζί με τις ταυρομαχίες που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες την Κνωσό και τη Φαιστό, είτε ως παραστάσεις παντομίμας στα μυστήρια του κρασιού που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα στην Θήρα στα τέλη του Καλοκαιριού. Η πυγμαχία ήταν το αποτέλεσμα ενός γενικευμένου τελετουργικού  που μαζί με τα συμπόσια και το πανηγυρικό τους σύμφωνα με τους ιστορικού χαρακτήριζε την γονιμότητα, την δύναμη και την ηθική.
Η Ελληνορωμαϊκή πάλη ήταν σύμφωνα με το μύθο η μορφή πάλης που έδωσε ο Δίας με τον πατέρα του Κρόνο και τον νίκησε, όπως και η μορφή πάλης που έδωσαν οι Τιτάνες με τους Θεούς, όπου βρήκε νικητές τους δεύτερους. Φυσικά ο μύθος είναι μύθος, ωστόσο όμως η Ελληνορωμαϊκή πάλη είχε και συνέχεια, στους Κλασσικούς 500-323 π.Χ και στους Ελληνιστικούς χρόνους 323-276 π.Χ, στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 27 π.Χ- 476 μ.Χ, στη Βυζαντινή περίοδο 330-1453 μ.Χ και στην περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από το 1453-1918 μ.Χ με αποτέλεσμα να έχουμε μια συνέχεια στις τεχνικές της πάλης με μικρές διαφοροποιήσεις. Την ίδια συνέχεια είχαμε και στην ελευθέρα πάλη όπου σχεδόν αυτούσια υπάρχει μέχρι και σήμερα με σχετικά μικρές διαφοροποιήσεις. Και η Ελληνορωμαϊκή και η Ελευθέρα πάλη μαζί με το Σοβιετικό Σάμπο(για το οποίο θα μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος) και το Ιαπωνικό Τζούντο ανήκουν στην FILA παγκόσμια ομοσπονδία πάλης.
Αυτά όσον αφορά την Ελλαδική Χερσόνησο, το Αιγαίο και την Κρήτη από την αρχαιότητα έως και σήμερα.

Στην κεντρική βόρεια και νότια αλλά κυρίως στην να Ασία αναπτύσσονταν πολεμικές τέχνες και πολεμικές παλαίστρες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, με ποιο διαδεδομένες την μογγολική πάλη και αυτή της Μεσοποταμίας που είχαν πάρει και οι μηδικοί λαοί.

Ειδικά για τη Μεσοποταμία και τους Μήδες, η πάλη σε σχέση με τις πολεμικές τέχνες κρατήθηκε, όσον αφορά τις πηγές για τις πολεμικές τέχνες αυτές είναι περιορισμένες ως αυτούσιες τέχνες που μπορούν να σταθούν ακέραιες, κάτι ανάλογο με το δικό μας Παγκράτιο, φυσικά γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια από ιστορικούς και αρχαιολόγους να βρουν μια άκρη, αλλά αυτή θα παρθεί από διάφορους τσαρλατάνους και θα δημιουργηθούν υβρίδια. 

Washou Kung Fu

Η Κίνα είναι η μητέρα όλων των πολεμικών τεχνών της ανατολικής Ασίας και όποιος το αμφισβητεί ας ρίξει μια ματιά στην ιστορική συνέχεια τους που είναι παροιμιώδης για να μην πούμε οδοστρωτήρας κανονικός μιας και επηρέασε όλη την Ανατολική Ασία από Βορρά εις Νότων.

Στην Αρχαία Κίνα και στη μετέπειτα Λ.Δ. Κίνας που αναφέρεται το Kung-Fu η Gung- Fu προέρχονται πάνω από 3500 στυλ εδώ και 2500 χρόνια. Στα Ελληνικά επιλέξει σημαίνει Εργαζόμενος Άνθρωπος η Εργάτης εν συντομία, όπως αναφέραμε παραπάνω. Κατά πολλούς ιστορικούς και μελετητές ο γεννήτορας (αν και αμφισβητείται πια), ήταν ο μοναχός Βουδιστής Bodhidharma του Βουδιστικού ναού του Shaolin, στην επαρχία Χονάν της Κίνας, περίπου το 520 μ.Χ. Όπως και να ΄χουν τα πράγματα η Κίνα είναι η έδρα των πιο εξελιγμένων πολεμικών τεχνών όπου η μια αλληλοεμπλουτίζει την άλλη και πολύ συχνά έχουμε και από μια νεότερη με βάση της προηγούμενες.
Πριν μιλήσουμε για το Kung-Fu, ας πούμε δυο λέξεις για τον πρόγονο του την αρχαιότερη πάλη της Κίνας το Shuai Jiao που είναι μια τέχνη που έρχεται απ΄τα βάθη των χιλιετιών και είναι ο πρόγονος όλων των μορφών πάλης σε όλη την ανατολική ασία, για τό οποίο θα πούμε και παρακάτω.

Sanshu-Sanda

Επαναλαμβάνουμε ότι σε αυτή τη λέξη (Kung-Fu) συμπυκνώνεται όλη η φιλοσοφία όλων των πολεμικών τεχνών που για να μάθεις ένα στυλ μπορεί να χρειαστείς μια ολόκληρη ζωή και να συνεχίζεις να μαθαίνεις, όπως ο εργάτης τα εργαλεία του. Οι πολεμικές τέχνες δεν επιδέχονται μικροαστικής ανυπομονησίας, αλλά επιμονής και υπομονής, οι ανυπόμονοι και οι αλαζόνες ξεβράζονται, ενώ όσοι προσπαθούν να την μεταφράσουν σε κάτι το μεταφυσικό η μυστηριακό είναι η αφελείς, η πονηροί, η προάνθρωποι. Οι πολεμικές τέχνες είναι διαλεκτική και ειδικά οι Κινεζικές που όπως προείπαμε είναι η μήτρα όλων των τεχνών στη ν.α. Ασία.

Αν στην Κεντρική Ασία δεν έχουμε ικανά ιστορικά στοιχεία εκεί που έχουμε και συνεχώς βρίσκουμε και νεότερα είναι η Κίνα, χώρα και "πεδίο δόξης λαμπρόν" για τις πολεμικές τέχνες. Εκεί που γίνονταν ο οργασμός της πολεμικής τέχνης ήταν η Κίνα και τα βασίλεια της, από μοναχούς, από φεουδάρχες αλλά και από δυνάστες αυτοκράτορες που σε μεγάλο βαθμό είχαν κάνει επιστήμη την παρατήρηση στα ζώα όταν αυτά συγκρούονταν και έφτιαχναν ένα ανάλογο στυλ το οποίο έμπαινε στη φαρέτρα του Kung-Fu

Ιδεόγραμμα του Κουνγκ Φου που σημαίνει εργάτης

Στο Kung-Fu που είναι Κινεζικής προέλευσης, στα περισσότερα στυλ γνωρίζουμε (πλην ορισμένων με κυρίαρχο το FU JOW PAI), δεν υπάρχουν ζώνες, η νταν, υπάρχουν μόνο μαθητές και δάσκαλοι που δεν γίνονται με μια επίσκεψη στις μονές των Σαολίν, η στο Θιβέτ, ούτε με την παραμονή τους εκεί. Δεν φτάνει μια εκπαίδευση για κανά δυο χρόνια για να γίνει κάποιος sifu, αλλά μια ντουζίνα χρόνια δηλαδή 12 τουλάχιστον για να γίνει δάσκαλος(sifu).

Στο Kung-Fu αποτυπώνονται με ακρίβεια ψηφιακού σαρωτή  οι κινήσεις από ζώα και πουλιά, όπως το στυλ White crane η Bai He Pai (που και είναι Θιβετιανό στυλ). Υπάρχουν στυλ που καθορίζονται ανάλογα με τα μέρη, Ορεινά, η Πεδινά, Βόρεια (北拳, běiquán) η Νότια(南拳, Nanquan), εσωτερικά (内家拳, nèijiāquán) η εξωτερικά (外家拳, wàijiāquán), άλλα που έχουν ως κεντρικό πυρήνα την ενέργεια(CHI), άλλα είναι πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά, άλλα πιο δυναμικά και άλλα όχι, άλλα είναι καθαρά και μόνο για αυτοάμυνα, και άλλα για ισοπέδωση του αντιπάλου.

Τα κυρίαρχα στυλ προσδιορίζονται ως «οικογενειακά» (家, Jia), "των αιρέσεων" (派, PAI) ή «των σχολών» (门, mén) των πολεμικών τεχνών. 
To Kung Fu εκτός από τα μαχητικά του χαρακτηρισικά έχει και χαρακτηριστικά πάλης και δεν είναι τυχαίο ότι το Shuai jiao είναι ο πρόγονος κάθε μορφής πάλης στην Ανατολική Ασία που χάνεται στα βάθη των αιώνων και προέρχεται από τη Βόρεια Κίνα.

Εσωτερικό και εξωτερικό Κουνγκ Φου Η κύρια διάκριση βρίσκεται ανάμεσα στο εσωτερικό Κουνγκ Φου και στο εξωτερικό Κουνγκ Φου. Γνωστή μορφή εσωτερικού είναι το Τάϊ-τσι Τσουάν. Το Γουίν-τσαν είναι κατά βάση εξωτερικό Κουνγκ Φου περιλαμβάνοντας τεχνικές μάχης και αυτοάμυνας, έχοντας και πολλά χαρακτηριστικά ανάπτυξης της εσωτερικής δύναμης.
Βόρειο και Νότιο Σαολίν Κουνγκ Φου

Μια ακόμα μεγάλη διάκριση είναι αυτή του Βόρειου Κουνγκ Φου και του Νότιο Κουνγκ Φου. Το Βόρειο Κουνγκ Φου κυρίως αναπτύχθηκε στο Μοναστήρι-Ναό Σαολίν στη Βόρια επαρχία Χονάν, χαρακτηρίζοντας συνολικά ολόκληρο τα στυλ του Βορά.

Νότιες Πολεμικές Τέχνες Στο νότο αναπτύχθηκαν τρεις κυρίαρχες (από άποψη δημοφιλίας) πολεμικές τέχνες σχεδόν ταυτόχρονα μεταγενέστερα στο Νότο σε σχέση με τα Βόρεια στυλ.

Τα Wing Chun, Hung Gar και Choi Lei Fut στυλ που αναπτύχθηκαν όπως προείπαμε σχεδόν ταυτόχρονα, έγιναν και "Τα Τρία Ανώτατα Σχολεία Πολεμικών Τεχνών του Νότου" λόγω της προέλευσης και της δημοτικότητας τους στη νότια Κίνα.

Μποντιράρμα και Βόρειο Σαολίν Το Κουνγκ Φου (Kung Fu) λέγετε(χωρίς να αποδείχνεται εξ ολοκλήρου, μιας και προϋπήρχε κατά τις νεότερες ιστορικές πηγές) πως ήταν σύλληψη του Ινδού Μποντιντχάρμα (470-543 μ. Χ), ενός Ινδού βουδιστή μοναχού που πήγε στην Κίνα και έγινε ο ιδρυτής και ο πρώτος Πατριάρχης της Σχολής Τσαν (Patriarch of Faculty Tsan) η Ζεν στην Ιαπωνική.

Ο Μποντιντχάρμα, λέγεται πως ανακάλυψε και την κλασική μέθοδο τόνωσης των μυών, η οποία περιλαμβάνει ένα πολεμικό σύστημα, που είναι γνωστό ως "τα 18 χέρια του Λόχαν" (18 Hands of the Lohan). Ο Μποντιντχάρμα ως γόνος Βασιλικής οικογένειας άνηκε στη κάστα των πολεμιστών. Αυτό καθόριζε και την εξαιρετική γνώση πάνω στις πολεμικές τέχνες και τις μεθόδους τους, στην Ινδία εξάλλου υπάρχει πολύ μεγάλη παράδοση στις πολεμικές τέχνες που διαδίδονταν αποκλειστικά και μόνο στις υψηλές κάστες, ένας λόγος που δεν είχαν ποτέ λαϊκή απήχηση. Να υπενθυμίσουμε ότι ο μοναχός Μποντιντχάρμα έζησε κατά την δυναστεία των Λιάνγκ.

Απ'το Βόρειο Σαολίν στο Γουίν Τσουν

Ιστορικά το Κουνγκ Φου (λόγω πολλών ελλειμματικών ιστορικών πηγών κατά το παρελθόν έχει παρεισφρήσει και λαϊκή μυθολογία). Σύμφωνα και με τα νεότερα ευρήματα προϋπήρχε του Μποντιχράμα και πολύ πριν το 520 μ.Χ.(χρονολογία που αυθαίρετα τοποθετούνταν η ίδρυση του Kung Fu) περίπου για μια χιλιετία. Ο Μποντιχράμα ένας από τους λόγους που επέλεξε να «κλειστεί» εκεί ήταν η πληθώρα τεχνικών από προϋπάρχοντα στυλ που ήταν λαϊκές τέχνες αυτοάμυνας και είχαν αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα από πλανόδιους έμπορες και του προσωπικό τους στην προσπάθεια τους να αμυνθούν στους κλέφτες και τους προύχοντες που τους απειλούσαν για απόδοση κι άλλων φόρων. Όταν αυτοί δεν αποδίδονταν από τους πλανόδιους οι άρχοντες και ο στρατός τους κατέστρεφαν τους πάγκους και τα εμπορεύματα. Παραπάνω είπαμε ότι Κουνγκ Φου σημαίνει εργάτης και ο Μποντιχαράμα "προδίδοντας" την κάστα του ανακάτεψε πολύ λαϊκή τέχνη πλαϊ στις αριστοκρατικές τέχνες που κατείχε στο μοναστήρι των Σαολίν (Siu Lam Buddhist Temple) όπου διδάσκονταν το κινέζικο και λαϊκό Κουνγκ Φου. Το λαϊκό αλλά και το λόγιο Κουνγκ Φου ανακαλύφθηκε στην επαρχία Χονάν στην Κίνα περίπου από 1000 έως και 300 χρόνια πριν την εξάπλωση του αρχικά σε αυτό και αργότερα σε άλλα μοναστήρια. 
Εκεί(Siu Lam Buddhist Temple), οι μοναχοί εξασκούνταν στο Κουνγκ Φου, πραγματοποιώντας ασκήσεις για το σώμα(ανατομία ανθρώπινου σώματος) αλλά και για το μυαλό. Με αυτόν τον τρόπο ανέπτυξαν αυτήν την πνευματική προπόνηση που συνεχίζεται και σήμερα. Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Ching, η κυβέρνηση της Γκουάν-ντόνγκ η της Μαντζουρίας, (που δεν ήταν κινέζικη και ήταν ΒΑ της Κίνας), θεωρούσε ότι στο Ναό των Σαολίν εκπαιδεύονταν ένας ολόκληρος στρατός. Ό φόβος της Manchu, εκδηλώθηκε με επίθεση στο μοναστήρι με σκοπό να το καταστραφεί και να καεί ολοσχερώς η βιβλιοθήκη ως πρόσφορη. Η επίθεση ως επίθεση στέφθηκε με σχετική επιτυχία με τους περισσότερους μοναχούς να έχουν πεθάνει. Από την καταστροφή του Ναού θα επαναλάβουμε πως δε γλίτωσαν κυρίως οι γραπτές πηγές για τις ρίζες του Κουνγκ Φου, ωστόσο γλίτωσαν πέντε από τους Μεγάλους Δάσκαλους των Σαολίν(γι αυτό και σχετική η επιτυχία που προείπαμε). Από εκεί προέκυψε το σύστημα Whing Chung, ως μια νέα περισσότερο εξελιγμένη πολεμική μέθοδος, η οποία αιώνες αργότερα θα κυριαρχούσε έναντι των υπολοίπων πολεμικών τεχνών λόγω του ότι θα απαιτούσε πολύ λιγότερη εκπαίδευση. 

Ιδεόγραμμα Whing Ch

Το τότε νέο Whing Chung έθεσε ως σκοπό του για να γίνεται κάποιος δάσκαλος αρκετά γρήγορα και χωρίς μεγάλες διαδικασίες, λόγω του χρόνου που δεν υπήρχε και δεν διέθεταν οι μοναχοί, μέχρι την επόμενη επίθεση είτε των κυβερνητικών στρατευμάτων, είτε ληστών κλπ. Ο πιο γνωστός μεγάλος δάσκαλος στα νεώτερα χρόνια του Γουίν Τσουν υπήρξε ο (Yip Man), όμως οι δάσκαλοι που δημιούργησαν το Whing Chung ήταν 5 και αυτοί είναι οι εξής:1) Master Fung To Tak, 2)Abbot Pak Mei, 3)Abbot Chi Shin, 4)Master Miu Hin & 5) μια μοναχή βουδίστρια Ng Moi. Ο μύθος λέει(αν και δεν είναι σίγουρο μιας και δεν υπάρχουν πηγές) Η μοναχή Ng Moi έφυγε και βρήκε καταφύγιο στο Ναό του White Crane στο βουνό Τάι Λενγκ (Mt. Tai Leung) και εκεί συνάντησε την Yim Yee και την κόρη της Γιμ Γουίν Τσουν (Yim Wing Chun). Η Γιμ Γουίν Τσουν(λέει ο μύθος) ήταν ένα όμορφο 15χρονο κορίτσι, το οποίο με την ομορφιά του προσέλκυσε ένα τοπικό στρατιώτη, ο οποίος ήθελε αρχικά να την κατακτήσεις και μετά να την παντρευτεί, χωρίς βέβαια την συγκατάθεσή της. Όταν η Ng Moi πληροφορήθηκε το γεγονός, συμφώνησε να τις διδάξει την πολεμική τέχνη στην Γιμ Γουίν Τσουν, με σκοπό να μπορεί να προστατεύει τον εαυτό της, από τους ανεπιθύμητους στρατιώτες. Το νεαρό κορίτσι προπονούνταν πολύ σκληρά και στόχευε να γίνει μια δασκάλα του Κουνγκ Φου. Μετά από σκληρή προπόνηση, επιτεύχθηκε ο σκοπός της και έγινε δασκάλα του Κουνγκ Φου, νικώντας τον στρατιώτη με ευκολία. Η Γιμ Γουίν Τσουν ανέπτυξε αυτό το σύστημα Κουνγκ Φου και αργότερα παντρεύτηκε τον Leung Bok Chau από τον οποίο διδάχτηκε Κουνγκ Φου. Ο Leung Bok Chau δίδαξε τον Leung Lan Kwai, ο οποίος με την σειρά του, δίδαξε τον Wong Wah Bo που ήταν μέλος μιας όπερας, γνωστή ως «Red Junk». Αυτός πέρασε το σύστημα στο συνάδελφο του στη δουλειά Leung Yee Tai. Ο Leung Yee Tai είχε ήδη διδαχτεί την μέθοδο του (Six and a half Long Pole) από τον Abbot Chi Shin ο οποίος εργαζόταν στην όπερα «Red Junk». Έτσι, η μέθοδος με το "έξι και μισό μακρύ κοντάρι" εισήχθη στο σύστημα του Γουίν Τσούν. Ο Leung Yee Tai πέρασε το σύστημα του Γουίν Τσουν στον Leung Jan, ο οποίος ήταν ο γιατρός του Fat Shan. Ο Leung Jan έγινε πολύ γνωστός για την επιδεξιότητα του στο Κουνκγ Φου και κατάφερε να νικήσει πολλούς μαχητές. Ο Leung Jan δίδαξε το σύστημα Wing Chun στον Chan Wah Soon. Ο Chan Wah Soon είχε έναν μαθητή, τον διάσημο και γνωστό σε όλους μας, τον μεγάλο δάσκαλο του συστήματος Γουίν Τσουν Γιπ Μαν (Yip Man). Ο Γίπ Μαν κατάφερε να πραγματοποιήσει τα ακόλουθα: 1. Απλοποίηση του συστήματος και 2. Αφαίρεση των περίπλοκων και των μακριών ονομάτων. Το Wing Chung Fu είναι το μοναδικό σύστημα σε όλες τις πολεμικές τέχνες που δίνει ταυτόχρονα έμφαση και στην άμυνα και στην επίθεση. Οι απλές, σύντομες, άμεσες κινήσεις (ευθείες γροθιές και χαμηλά λακτίσματα), αποσκοπούν στην εξάλειψη της σπατάλης ενέργειας. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνονται γρηγορότερα οι αντεπιθέσεις. Το Wing Chung Kung Fu, περιλαμβάνει τρεις φόρμες ανοιχτής παλάμης, το "Σιου Λιμ Ταο" (Siu Lim Tao) το "Τσαμ Κιλ" (Chum Kiu) και το "Μπιλ Τζι" (Biu Jee) Το Χονγκ Κονγκ (Hong Kong) είναι η «μήτρα» του (Wing Chun).Ο Yip Man δίδαξε την πολεμική τέχνη στους δύο γιούς του, τον ο (Yip Chun) και τον (Yip Chin) και σε άλλους πολλούς μαθητές. Ο YIP MAN όταν δίδαξε το σύστημα έδινε μεγάλη σημασία στην 1η φόρμα που ονομάζεται Siu Lim Τao, η οποία είναι φόρμα αυτοσυγκέντρωσης και από αυτό έβγαζε το INTER CHI που είναι εσωτερική δύναμη, που βοηθάει το αναπνευστικό σύστημα και την εσωτερική δύναμη και υγεία, καθώς και το πια τύπου ενέργεια χρησιμοποιούμε. 
 Μερικά από τα πιο γνωστά είδη στο Kung-Fu είναι: τα Bai Ο Quan, Bafaquan, Bei Shaolin, Shaolin Kung Fu, Sanda Kung Fu, Hangar, Hakka Kuen, Sanshou, Kempo, Wushu, Wudang Chuan, Leopard Kung Fu, Wing Chun, Tai Chi Chuan, Choi Li Fat, Chsi Yi, Ba Gua, Gung Fu Kwoon, Vua Kung Fu, Shaui Chiao, Taijigong, Taijiquan, Kempo, Hark Fu Moon, Fu Jow Pai κλπ, ανάμεσα σε χιλιάδες στυλ που είχε ο κάθε Κινέζος γαιοκτήμονας η μοναχός για να προστατεύει τα συμφέροντα του.
Tο σύστημα που θεωρητικά είναι και ο πρόγονος όλων των στυλ του Καράτε και έχει τις ρίζες του στο στύλ του μοναχού Hoy Hong όπου και το σύστημα του Hoy Hong Temple κανείς δεν ξέρει πόσους αιώνες πριν, είναι και ο πρόγονος των παρακάτω.
Τέλη 19ου και αρχές του 20ου το Hark-Fu-Mun(Black Tiger Kung Fu System) η Fu-jow-pai(Tiger Claw System), είναι η συνέχεια του του Hoy Hong Temple στην Κίνα και ανήκει σε ένα από τα δεκάδες συστήματα του νότιου Σαολίν. Ό πρώτος από του δασκάλους του θεωρείται ο grand master Wong Bil Hong.

Ανάμεσα στο Καράτε (που θα μιλήσουμε παρακάτω) και το Κουνγκ Φου που δεν είναι στυλ, αλλά κατευθύνσησεις(Okinawa - Japan το πρώτο,China το δεύτερο) σε δεκάδες στο πρώτο και μερικές χιλιάδες στο δεύτερο, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία, όπως σε κάθε πολεμική τέχνη, πολεμική πάλη και μαχητικό άθλημα, εξάλλου το ένα διαπερνά το άλλο, υπάρχουν διαφορές στη μηχανική της ανατομίας στις κινήσεις, και στο πόσο αυτές είναι κυκλικές, η ευθύγραμες στις βασικές τεχνικές.... Το uchi-uke βασική τεχνική σε όλα τα στυλ του καράτε, το βρίσκεις στον πρόγονο του καράτε το Νότιο Σαολίν, στο whing Chun με το jum sao, στο WU-SHU, όπως στα στυλ του Βόρειου Σαολίν, στα Κορεάτικα Tang Soon Do, Tae Kwon Do, μέχρι και στο Σοβιετικό Combat Sambo που περικλύει και πάλη και Πυξ-Λαξ δηλαδή(Kick-Boxing) σε όρθια θέση...
Οι ερωτήσεις του ποιά είναι καλύτερη πολεμική τέχνη όπως πχ το Καράτε η το Κουνγκ Φου, είναι παιδαριώδεις για να μην πούμε βλακώδεις, είναι σα να ρωτάς ένα Κουμμουνιστή ποιός είναι καλύτερος ο Μάρξ, ο Έγκελς η ο Λένιν. Όχι ότι δεν υπάρχουν επίπεδα, αλλά άλλο αυτό και άλλο η ημιμάθεια που διακρίνει και μια σειρά από νεοέλληνες sifou & sensei που έγιναν τέτοιοι με μερικά σεμινάρια, διαφημίζοντας με χυδαίο τρόπο τις σχολές τους στα πλαίσια της αρπαχτής που λέγεται επιχειρηματικότα, στηρίζεται στη λογική της ανταγωνιστικότητας και είναι κυριολεκτικά άσχετη με το πνεύμα των πολεμικών τεχνών...

Tai-Chi-Chuan και Wu-Shu
To Τάι Τσι Τσουάν είναι ένα οικογενειακό στυλ που το διέδωσε ο Yang Lu Chuan στις αρχές του 19ου αιώνα αν και αυτός το είχε διδαχθεί απ΄τους προγόνους του ως μία μυστική τέχνη που χάνονταν στα βάθη των αιώνων. Κατά πολλούς είναι η τελειώτερη πολεμική τέχνη και σημαίνει η ανώτατη πυγμή της ενέργειας.και εμπεριέχει την "υπέρτατη τελική γροθιά", δηλαδή το τελικό και καταλυτικό χτύπημα. Το Tai-Chi-Chuan διαθέτει και σκληρές και μαλακές βασικές και πιο σύνθετες τεχνικές που πηγάζουν από την συλλογή ενέργειας από την μπάλα του τσι της ενέργειας που συσσωρέυται σε κυκλικές κινήσεις μπροστά από το διάφραγμα και ενεργοποιείται από την μηχανική της σωστής αναπνοής. Είναι ανώτατη μορφή πολεμικής τέχνης και οι ασκήσεις της αποτελούν οδηγό μακροζωίας. Υπάρχει μια πληθώρα μορφών εκπαίδευσης που συμπυκώνει τις παραδοσιακές και τις μοντέρνες μορφές εκπαίδευσης, που αντιστοιχούν σε αυτούς τους στόχους. Σήμερα το tai chi chuan είναι ανάμεσα στις πιο διαδεδομένες μορφές εκπαίδευσης, γνωστές για την εξάσκηση ενάντια στο στρες την οποία όλο και περισσότεροι άνθρωποι την υιοθετούν με καθημερινά σε πάρκα όχι μόνο του Πεκίνου, αλλά παγκοσμίως και στηρίζονται αποκλειστικά στην αργή κίνηση.

Από την δεκαετία του 1960 η ΛΔ της Κίνας ενσωμάτωσε στοιχεία από τα χιλιάδες στυλ και δημιούργησε το ανώτερο στυλ Kung Fu που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα το Wǔshù που σημαίνει επί λέξει "πολεμική τέχνη". Σχηματίζεται από τα δυο μόρια το 武术: 武 (Wǔ), που σημαίνει "πολεμική" και το 术 (Σου), το οποίο σημαίνει πειθαρχημένη μέθοδος, σε αυτό θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται και το Sanda Sanshu που είναι το κινεζικό kick-boxing, ωστόσο υπάρχουν τεράστιες διαφορές μιας και το Wu-Shu είναι μια πολύ γοητευτική πολεμική τέχνη που στηρίζεται στα βαθιά καθίσματα και σε στάσεις που θυμίζουν τις ελαστικές θέσεις του Βόρειου Σαολίν. Είναι απαλό σα νερό και πολύ δυνατό σα κύμα, εμπεριέχει τόσο μεγάλη ευλυγισία τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση, ταχύτητα στην κίνηση ενώ όλα τα είδη στάσεων είναι παρμένα από ζώα τόσο στη μορφή όπως και στο περιεχόμενο του, αετός, άλογο, πίθηκος, λεοπάρδαλη, φίδι. Διδάσκεται ως το επίσημο σύστημα Kung Fu στην Κίνα από τις πρώτες τάξεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης".

Οκινάβα & Ιαπωνία(Karate-do)

Karate στα ιαπωνικά σημαίνει "άδειο χέρι", (στο καράτε δεν χρησιμοποιούνται όπλα), ουσιαστικά σημαίνει ότι αυτός που θα μυηθεί την τέχνη αυτή (do), θα πρέπει να αποτινάξει από πάνω του τον ατομικισμό, την ψωροπερηφάνια και τα πάθη, και να αναζητήσει την αρετή στην τελειοποίηση της τέχνης του μέσα από την αρμονία των κινήσεων (τεχνική) και μέσα από την αναβάθμιση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού.

Είναι απόγονος των Okinawa-te πολεμικών τεχνών που χρονολογούνται από το 1477 και λέγεται ότι αυτά ήταν τα Tō-te (που σημαίνει Tang hand η China hand) η νεωτεριστικά Okinawa-te και το Okinawan kobudō. Το Καράτε ουσιαστικά είναι η συνέχεια του Νότιου Σαολίν Kung-Fu στο σύμπλεγμα των νησιών της Okinawa και κατ΄ επέκταση στην Ιαπωνία, δεν είναι ένα τυχαίο ότι ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι το Κarate είναι Kung Fu και συνέχεια του Hark Fu Moon στυλ του νότιου Σαολίν. 
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που οι θεωρητικοί και ιστορικοί των πολεμικών τεχνών δεν το γνωρίζουν, ότι τα προ Καράτε(Tō-te) δεν είχαν λακτίσματα δηλαδή κλωτσιές τις οποίες τις υιοθέτησαν από το κορεατικο Tae Kwon Do(ITF), μερικούς αιώνες αργότερα από τον ιδρυτή του Shin-Kyokushin Kai(Mas-Oyama) στα μέσα της δεκαετίας του 1950. 

Στο 18ο αιώνα σε τρία χωριά( Naha, Shuri και Tomari το λιμάνι της Naha δηλαδή) αναπτύχθηκαν τρεις διαφορετικοί τύποι η στυλ πολεμικών τεχνών επηρεασμένα από τις δυο παραπάνω τέχνες όπως τα (Shuri-Te, Naha-Te, Tomari-Te, Pangai-Noon),

Πρώτα εξελίχθηκε το Tomari-Te στα μέσα του 17ου αιώνα με σαφείς και κυρίαρχες επιρροές τα Hark Fu Moon, Kenpo Kung Fu, λίγο αργότερα στα μέσα του ίδιου αιώνα αναπτύχθηκε με βάση το Fujian White Crane Kung Fu το Naha-Te και πολύ αργότερα το Shuri-Te το οποίο είναι το ίσως λιγότερο επηρεασμένο στυλ από τις Κινεζικές πολεμικές τέχνες. Αυτό που αναπτύχθηκε ως στυλ και ως εξέλιξη του Naha-Te, ήταν το Pangai-Noon στο χωριό Naha.

Κατά πολλούς ερευνητές αυτά τα τέσσερα στυλ είναι το λεγόμενο σύμπλεγμα που αδόκιμα ονομάζεται και “Okinawa Karate”.

Στα τέλη του (25η)Οκτώβρη του 1936(και παγκόσμια ημέρα του Καράτε) το γκρουπ “Shuri- Te ” μετονομάστηκε σε “ Shorin- Ryu ” το γκρουπ “Naha- Te ” σε “Goju- Ryu ”, ενώ το “Tomari- Te ” ενσωματώθηκε στα δύο προηγούμενα, τέλος το 1940 το “Pangai- Noon ” μετονομάστηκε σε “Uechi- Ryu ”. Μαζί με τα τρία στυλ, αλλά το 1935 στο Τόκυο όπως αναφέραμε και παραπάνω γεννήθηκε το πιο διαδεδομένο στυλ του Καράτε παγκοσμίως το Shotokan Karate-do από τον Gijin Funakoshi.

Ας τα δούμε όμως ένα ένα ξεχωριστά:

Λογότυπο του Goju - ryu

1)To Goju-Ryu όπως προείπαμε αναπτύχθηκε από το Naha- Te και δυο στυλ του Κινέζικου Kung-fu α) το Shaolin Nam Pai & β) το Fujian white Crane. Η δημοτικότητά του οφείλεται κυρίως στην επιτυχία του Kanryo Higaonna (1853-1915). Ο Higaonna άνοιξε ένα dojo στη Naha με οκτώ μορφές μάχης που έφερε από την Κίνα. Ο καλύτερος του μαθητής, ο Chojun Miyagi (1888-1953) ίδρυσε αργότερα «σκληρό μαλακό τρόπο» Goju-Ryu, το 1930.
Στο Goju-Ryu δίνεται έμφαση στο συνδυασμό απαλών κυκλικών τεχνικών και κλειδωμάτων με γρήγορες και ισχυρές επιθέσεις και εναλλασσόμενη διαδοχή. Από το Goju-Ryu προήλθε το  Goju-Kai και από αυτό μαζί με το Shotokan to Shin Kyokushin-Kai.
2)To Shito-Ryu ιδρύθηκε από τον Kenwa Mabuni (1889-1952) το 1928 και επηρεάστηκε άμεσα από τα δύο Naha- Te και Shuri-te. Το όνομα Shito σημαίνει εποικοδομητικό και προέρχεται από το συνδυασμό των ιαπωνικών χαρακτήρων των ονομάτων δασκάλων του Mabuni και Ankoh Itushou και του Kanryo Higaonna. 

Το Shito-Ryu χρησιμοποιεί ένα μεγάλο αριθμό από katas, περίπου πενήντα, και χαρακτηρίζονται από την έμφαση υποβολής κατά την εκτέλεση των τεχνικών.

Το όνομα Shito προέρχεται από τα αρχικά των δασκάλων του, Kanryo Higaonna και Anko Itosu  Η εξάσκηση γίνεται με την εκτέλεση των κάτα που χωρίζονται στα παραδοσιακά κάτα και σε αυτά που δημιούργησε ο ίδιος.
 3)Το Shotokan ιδρύθηκε από τον Gichin Funakoshi (1868-1957) στο Τόκιο το 1935 και μέχρι το1938 αποτελούσε το πιο διαδεδομένο στυλ.

Shotokan Karate-do

Ο Φουνακόσι θεωρείται ο ιδρυτής του σύγχρονου καράτε. Γεννήθηκε στην Οκινάουα, άρχισε να μελετά καράτε με τον Yasatsoune Azato, έναν από τους μεγαλύτερους ειδικούς της Οκινάουα στην τέχνη του Tō-te. Το 1921 εμφανίστηκε για πρώτη φορά το Funakoshi Κarate στο Τόκιο και όχι στην τότε πρωτεύουσα της Ιαπωνίας την Οσάκα, τόσο μπροστά έβλεπε ο εν λόγω. Το 1935, σχεδόν 70 ετών, άνοιξε τη δική του αίθουσα εκπαίδευσης. Το dojo Shotokan ονομάστηκε μετά από ένα χαρακτήρα που χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Funakoshi σε κάποια ποιήματα που έγραψε στα νιάτα του. Το Shotokan Karate χαρακτηρίζεται από πολύ ισχυρές γραμμικές τεχνικές και τις βαθιά έντονες τοποθετήσεις.

4)Το Wado-Ryu, η «τρόπος της αρμονίας», που ιδρύθηκε το 1939 είναι ένα σύστημα του καράτε που αναπτύχθηκε ως είδος πολεμικής τέχνης και καράτε από τον Hienori Otsuka έναν από τους εκπαιδευτές του Gichin Funakoshi στο Tō-te. Αυτό το στυλ του καράτε συνδυάζει τις βασικές κινήσεις του Το-te  με τις τεχνικές της απλότητας στην επίθεση, δίνοντας ισχυρή έμφαση στην απαλότητα και στον τρόπο της αρμονίας δηλαδή στην πνευματική πειθαρχία.

Μαζί με το Shito-Ryu, όπως και τα άλλα νεότερα παραδοσιακά στυλ του Καράτε, φρόντισαν να πάρουν στοιχεία και από το Ιαπωνικό Ju Jitsu, να υιοθετήσουν και από διάφορα/διαφορετικά στυλ του Kung Fu όλο και περισσότερα στοιχεία που έρχονταν στην Οκινάβα μαζί με τους Κινέζους εμπόρους και μετανάστες, διαφοροποιώντας ακόμη περισσότερο το σύγχρονο Καράτε από τους Ryokan προγόνους του.

Να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και σήμερα οι Οκιναβέζοι δεν αισθάνονται ούτε αυτοπροσδιορίζονται Ιάπωνες αλλά Ryokans. Δεν είναι τυχαίο ότι το ειπείν Ιαπωνικό Shotokan Karate-do δεν έχει τη βάση του εκεί αλλά στο Τόκυο, όπου ο δημιουργός του Gijin Funakoshi το μετέφερε για να το διαδώσει αλλάζοντας τις πάμπολλες κινέζικης προέλευσης Ryokans ορολογίες σε καθαρά Ιαπωνικές, φυσικά δεν μπορεί να απολέσει την καταγωγή του και γι αυτό η επίσημη ονομασία του είναι Shotokan - Ryu Karate-do.

Το λογότυπο του Shotokan

Το Shotokan έγινε το πιο διαδεδομένο στυλ όχι τυχαία, [που επί λέξει σημαίνει το σπίτι του Shoto(περιοχή του Τόκυο), όπου ο δημιουργός του Gijin Funakoshi είχε δημιουργήσει την έδρα του Dojo του στυλ που δημιούργησε και από εκεί πήρε το όνομα του(αυτή είναι η δεύτερη εκδοχή, την πρώτη την αναφέραμε παραπάνω), που σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία επίσημα στυλ διαφέρει επίσης σε τρία κυρίως μέρη διδασκαλίας:

1)Τα βαθιά καθίσματα, 2)Τα γυρίσματα Mawatte στα katas(φόρμες) γίνονται με άξονα το πίσω πόδι και 3) Τα katas του, (και ανεπίσημα για την αγριότητα και επιθετικότητα του γι αυτό και η δεύτερη ονομασία του είναι Tiger Karate) δεν είναι τυχαίο ότι το Shotokan είναι σχεδόν αδελφό στυλ με το Fu Jow Pai Kung-fu (δηλαδή του Black Tiger System)]. Δεν είναι τυχαίο ότι λόγω της μεταφοράς του στην μετέπειτα Ιαπωνική πρωτεύουσα το Τόκυο και από τη προστασία που του παρείχε η Ιαπωνική κυβέρνηση για το λόγω αυτό, ότι έγινε το πρώτο επίσημο Ιαπωνικό στυλ Καράτε, μεταπολεμικά παρασέρνοντας και τα υπόλοιπα που όμως ακόμα και σήμερα ως έδρα δηλώνουν την Οκινάβα με την JKA να εκπροσωπεί μόνο το εν λόγω είδος.

Μαζί με τα άλλα πιο παραπάνω στυλ αποτελούν τις σχολές του σύγχρονου Καράτε.

Στην Οκινάβα ακόμα και σήμερα διατηρούνται ταυτόχρονα με τις παραπάνω σχολές του σύγχρονου Καράτε και οι Okinawa-te πολεμικές τέχνες που αναβιώνουν ως αυτόνομες παραδοσιακές σχολές με την αδόκιμη ορολογία ως προς τις ομοσπονδίες του Καράτε Okinawa’s Karate η όπως ονομάζεται στις ΗΠΑ Okinawa-Kempo Karate.

Η στολή του σύγχρονου Καράτε το γκι δηλαδή υιοθετήθηκε από το Ιαπωνικό Jundo όπως επίσης και το σύστημα των ζωνών αλλά και των κάτας, που σε κάθε στυλ έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά καθώς επίσης και ιεραρχία στο χρώμα της κάθε ζώνης πλην της μαύρης που είναι και το πρώτο νταν.

Σήμερα το Καράτε-ντο (空手道) έχει τέσσερα βασικά στυλ Shotokan-ryu, Shito-ryu, Goju-ryu και Wado-ryu, επίσημα αναγνωρισμένα από την (WKF) που θεωρούνται τα παραδοσιακά στυλ του Καράτε-ντο.

Η Παγκόσμια Ένωση Ομοσπονδιών Karate-do (WUKF) μαζί με τα παραπάνω παραδοσιακά, αναγνωρίζει τα Goju-Ryu και Uechi-Ryu που είναι αδελφά σύστημα και έχουν κοινές ρίζες στο Κινέζικο Κουνγκ-Φου καθώς επίσης και τα Kyokushin και Budokan, Shitokan που για μας είναι το μέλλον του Καράτε χωρίς βέβαια να αναιρούνται τα παλαιότερα είδη.
Να σημειώσουμε εσώ πέρα ότι το Shin Kyokushin Kaikan αναγωρίζεται ως ένα από τα επίσημα Καράτε στυλ της
(WUKF), είναι δημιούργημα ενός Κορεάτη του Choi Young-Eui. 최영의,γνωστότερου κατά το Ιαπωνικότερον Ōyama Masutatsu η Mas Oyama. Το εν λόγω στυλ, είναι ένα μείγμα του Gojo-Ryu του Shotokan και του Aiki Jujutsu, και του ITF Τae-Kwon-do. Είναι το στυλ καράτε που επέβαλε τα λακτίσματα σε όλα τα είδη του Karate-do λόγω της σχέσης που είχε ο Oyama με την Κορέα. Είναι το δυνατότερο στυλ καράτε, είναι πολύ άγριο και επιθετικό εξίσου όσο και τα Shotokan, Shitokan, Budokan περιλαμβάνοντας λακτίσματα στο κεφάλι όχι όμως πυγμές δηλαδή γροθιές. Είναι το δεύτερο πιο διάσημο Καράτε σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο μετά το Shotokan.

Υπάρχουν άλλα είκοσι με τριάντα είδη Karate που όμως δεν τυγχάνουν αναγνώρισης σε καμία απ' τις δυο ομοσπονδίες, όπως και αυτά που ονομάζονται Okinawa’s Karate.

Στο Καράτε η εκπαίδευση συνήθως χωρίζεται σε kihon (ή βασικά θεμελιώδη μεγέθη), katas (συνδυασμένες μορφές) και τα kumite (καθαρός αγώνας). Οι ζώνες καθορίζονται από τις ομοσπονδίες, ενώ θα αποτελεί δοκιμαστικό Ολυμπιακό Άθλημα από τους Ολυμπιακούς του 2020, υπό την αιγίδα της (WKF).

Ιαπωνία (Sumo, Jujitsu, Judo, Ninjutsu, Aikido)

Το Sumo είναι μια ανταγωνιστική πλήρους επαφής πάλη- άθλημα όπου ο ένας Rikishi δηλαδή παλαιστής προσπαθεί να εξαναγκάσει ένα άλλο παλαιστή από ένα κυκλικό δακτύλιο το Dohyo, αγγίζοντας το ταπί χωρίς να αγγίζουν πέλματα των ποδιών.

Ένα Gendai Budo μια σύγχρονη πολεμική τέχνη που αναπαράχθηκε στην Ιαπωνία, όμως η έννοια «σύγχρονη» προσιδιάζει περισσότερο την παραδοσιακή της μορφή, εφόσον υπάρχει χιλιάδες αιώνες και προέρχεται από την Ιαπωνική λατρεία-θρησκεία το Σίντο. Όσοι αποφασίσουν να γίνουν Sumoka πρέπει να αποδεχτούν μέρος μιας αυστηρής σιντοϊκής παράδοσης που εμπεριέχει πολύ αυστηρά κριτήρια διαβίωσης που περιλαμβάνει πολλά στοιχεία τελετουργίας. Η ζωή ως Rikishi είναι ιδιαίτερα πειθαρχημένη, με κανόνες που καθορίζονται από την ομοσπονδία του αθλήματος η οποία ονομάζεται και Ένωση Σούμο. Η ζωή των Sumoka δεν είναι εύκολη, οι Sumoka ζουν μαζί, προπονούνται μαζί, τρώνε μαζί, κοιμούνται μαζί και στους αγώνες αντιπαλεύουν μαζί, όμως μετά το τέλος της αγωνιστικής πάλης, όπως σε όλες τις πολεμικές τέχνες είναι σαν να μην είχε συμβεί κάτι.

Αυτή η αυστηρή παράδοση για τους Sumoka έχει και ονομασία λέγεται Heya και η όποια παραβίαση της σημαίνει και την αυτόματη επίπληξη του Sumoka.

Ιδεόγραμμα Ju jutsu

Το JU JITSOU έχει πολυδιάστατα χαρακτηριστικά, που δίνουν στον ασκούμενο τη δυνατότητα να μπορεί να μπορεί να φέρει σε πέρας οποιαδήποτε κατάσταση άμυνας ή επίθεσης και γενικά κοντινής μάχης επαφής. Όποιος γνωρίζει το είναι μία πολύπλευρη πολεμική τέχνη που, που επιτρέπει στον ασκούμενο να είναι σε θέση να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε κατάσταση άμυνας ή επίθεσης και γενικά κοντινής μάχης. Κάποιος που γνωρίζει το JU JITSOU, είναι ικανός να αντιμετωπίσει κάθε είδους αντίπαλο και να υπερασπιστεί ένα άλλο άτομο. Το JU JITSOU είναι πολεμική τέχνη δηλαδή περιλαμβάνει γροθιές, λακτίσματα, και πολεμική πάλη ταυτόχρονα παραλαμβάνοντας κλειδώματα για τον έλεγχο του αντιπάλου στο έδαφος και στην όρθια θέση. Επίσης μπορεί να περιλαμβάνει και όπλα. Δεν απέχει καθόλου από το Γιαβάρα ή Τάι-Τζούτσου (που σημαίνει "σωματική" τέχνη), μιας και είναι το ίδιο σύστημα με άλλη ονομασία και ήταν η πολεμική τέχνη των Σαμουράι οι οποίοι εμφανίστηκαν στην Ιαπωνία τον 12ο αιώνα και δραστηριοποιήθηκαν μέχρι και το 19ο.

Το JU JITSOU επιλέξει σημαίνει τα εξής: α) JU, ευγένεια, απαλότητα, ευλυγισία και ευκαμψία. β) JITSOU τεχνική, τέχνη, ικανότητα και κατάρτιση.

Παρότι το Ju-Jitsou ήταν η τέχνη των Σαμουράι υπήρχαν πολλές σχολές που διέφεραν μεταξύ τους ορισμένες που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα είναι: Τακενόουτσι Ρύου, Αράκι Ρύου, Γιαγκίου Σίγκαν Ρύου και Κουκίσιν Ρύου Ως JU JITSOU διαδόθηκε από τον δέκατο έβδομο αιώνα και μετά, αρχικά όχι όμως από όλες τις σχολές. Με τη πάροδο του χρόνου όλες οι διάσημες σχολές κατέληξαν να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα.

Τον δέκατο ένατο αιώνα όπου η Ιαπωνία πήρε τη μορφή του Ευρωπαϊκού έθνους-κράτους με τις μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, και μεγαλύτερη αυτή της παράδοσης της εξουσίας στον αυτοκράτορα, τα σογκούν και οι Σαμουράι ως αριστοκράτες - φεουδάρχες έδωσαν τη θέση τους στη νέα Ιαπωνία. Η αστική διαμόρφωση της Ιαπωνίας οδήγησε αρκετούς σενσεϊ να κλείσουν τις σχολές τους και να εργαστούν η ως γιατροί ανατομίας, η ως διοργανωτές πρωταθλημάτων με βάση το στοίχημα για να ζήσουν. Όλα αυτά ο πατέρας του Jundo ο Τζιγκόρο Κάνο δηλαδή ο ιδρυτής του Κόντοκαν Τζούντο (για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω) προσπάθησε να εξαλείψει την πολύ άσχημη φήμη που είχε αναπτυχθεί στο αγωνιστικό JU-JITSU λόγω στοιχημάτων.

JUDO

Το Jundo είναι πολεμική πάλη με στοιχειά τέχνης και άμεσος απόγονος του απόγονος του JU-JITSU με δευτερεύουσα ονομασία Κόντοκαν Τζούντο εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και με πρωτεύσασα ονομασία Κάνο-Ρύου Τζου-Τζούτσου. Πολύ αργότερα ονομάστηκε Jundo το οποίο ακολούθησε δική του εξέλιξη από τον πρόγονο του μέχρι που έγινε ολυμπιακό άθλημα την δεκαετία του εξήντα. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι από το Κοντόκαν Τζούντο προέρχεται το Brazilian Ziu Zitsou, μέσω του Μιτσούγιο Μαέντα, ο οποίος δίδαξε τον Κάρλος Γκρέισι στη Βραζιλία στις αρχές του 20 αιώνα.

O ο όρος Jundo είναι η ένωση δύο λέξεων, (ju), σημαίνει ευγενής η δεξιοτέχνης όπως προείπαμε και (do) που σημαίνει δρόμος η οδός, που ερμηνεύεται και ως ευγενής τέχνη, η ο δρόμος της δεξιοτεχνίας ως μια νέα πολεμική τέχνη που να είναι και άθλημα, με όσο το δυνατόν λιγότερους τραυματισμούς.

Ο Τζιγκόρο Κάνο παρότι μέλος της ΔΟΕ δεν πρόλαβε να δει το Jundo να γίνεται ολυμπιακό άθλημα, ούτε να ιδρύσει την Παγκόσμια Ομοσπονδία του εν λόγω, που σήμερα ονομάζεται Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο (IJF).

To Ninjutsu γνωστό σε ορισμένες περιπτώσεις και ως Ninpo αποτελεί μια ιδιόρρυθμη (σε σχέση με τις άλλες πολεμικές τέχνες) πολεμική τέχνη, όπου ολόκληρη η σφαίρα της τακτικής και στρατηγικής της αντίληψης εστιάζεται στο λεγόμενο ανορθόδοξο πολέμο.

Ιστορικά είναι ίσως η πρώτη μορφή ανταρτοπόλεμου και κατασκοπείας που ασκείται από την shinobi η ninja εκτός της Ιαπωνίας.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς των πολεμικών τεχνών το TOGAKURE-Ryu αποτελεί την παλαιότερη ως καταγεγραμμένη μορφή του Ninjutsu που χρονολογείται από το 1500 από τα αρχεία και τις ιστορικές πηγές, ως αδιάσειστη πλευρά πηγής.
Αν στις υπόλοιπες πολεμικές τέχνες κυριαρχεί η λογική του ενός σχέση με το άλλο ομοειδές στυλ ποιο από αυτά είναι το ποιο παραδοσιακό, στο Νιντούσου έχει πάρει τη μορφή κουτσομπολιού.

Στο Ninjutsu, η κάθε ιστορική καταγωγή αμφισβητείται. Το ένα σχολείο σε σχέση με το άλλο ισχυρίζεται ότι είναι ο μοναδικός και νομιμότερος κληρονόμος και όλοι οι υπόλοιποι κάτι σαν τσαρλατάνοι, η αντιγραφείς αυτής της τέχνης, όμως το Ninjutsu δεν είναι ούτε συγκεντρωτικό όσον αφορά τις κινήσεις, ούτε έχει εκσυγχρονιστεί σε σχέση με τις άλλες Ασιατικές πολεμικές τέχνες.

Ο κύριος χαρακτήρας nin έχει ιδιάζουσα σημασιολογική ενότητα και αποτελεί την ένωση(ως ενότητα) δύο χαρακτήρων, α) της κόψης του σπαθιού(ως ανώτερος χαρακτήρας) και β) της Kokoro η κνήμης(ως κατώτερος χαρακτήρας).

Το nin έχει τόσο ιδιάζουσα σημασιολογία γιατί ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω σημαίνει σημαίνει «αόρατη ψυχή», «αόρατος πολεμιστής», «επίμονος και υπομονετικός πολεμιστής, «μυστικοπαθής και κρυφός πολεμιστής», «ανθεκτικός πολεμιστής»

Το Jutsu Σημαίνει "τέχνη"(πολύ αργότερα) ή "τεχνική".

Υπάρχει και άλλη μια έννοια η Ho δηλαδή της "πρότερης γνώσης", του "νόμου" και του "συστήματος" και όταν συνενώνεται με το πρόθεμα "nin" φέρει τον τίτλο του ninja, ως ανώτερη βαθμίδα η τάξη στο Ninjutsu.

Το Ninjutsu αναπτύχθηκε στις επαρχίες Iga, Koka και Σίγκα της Ιαπωνίας. Σε όλη την ιστορία του shinobi η κατασκοπία και η εξαπάτηση του αντιπάλου είναι παροιμιώδης και από διαφορετικές σχολές (Ryu) οι οποίες η κάθε μια διδάσκει διαφορετικά το Ninjutsu.

Ο πρόγονος του σύγχρονου νιντζούσου το TOGAKURE-Ryu, αναπτύχθηκε ύστερα από ήττα του σαμουράι Daisuke TOGAKURE που μαζί με την ομάδα του διέφυγαν προς την περιοχή του Iga. Πολύ αργότερα ήρθε σε επαφή με τον μοναχό του Σίντο Kain Doshi που του δίδαξε τη νέα μορφή φιλοσοφίας και τα μέσα της επιβίωσης που πολύ αργότερα ονομάστηκαν (ninjutsu).

Το Aikido Aikido είναι εκείνη η πολεμική τέχνη που αναπτύχθηκε από τον Morihei Ueshiba . Ήταν μια πολυποίκιλη σύνθεση από πολεμικές τέχνες, φιλοσοφίας, και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Το Aikido πολύ συχνά μεταφράζεται ο δρόμος της ενοποίησης της ενέργειας και της ζωής με την αρμονία. Σκοπός αυτού του μεγάλου sensei, (του Ουεσίμπα δηλαδή), βαθιά επηρεασμένου από το Ζεν και όχι από το Σίντο, ήταν να δημιουργήσει μια τέχνη που οι επαγγελματίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους εισβολέα από θανατηφόρο τραυματισμό.

Το Αϊκίντο ολοκληρώνεται στην αψιμαχία με την ίδια την ταχύτητα και την κίνηση του εισβολέα. Ο αϊκιντόκα (αϊκίντο ιατρός), ξεγελά τον επιτιθέμενο, βάζοντας τη φορά του κεφαλιού του στην ίδια γραμμή με τον επιτιθέμενο, έτσι ο αμυνόμενος δεν παράγει “ανεξάντλητες” ποσότητες ενέργειας για απότομη όξυνση της σωματικής δύναμης και με αποτέλεσμα την κόπωση. Ο αϊκιντόκα (αϊκίντο ιατρός) "οδηγεί" ορμή του εισβολέα με την είσοδο του τελευταίου με περιστροφικές κινήσεις. Οι τεχνικές του συνήθως ολοκληρώνεται επιτυχώς με διάφορες βολές ή τα λεγόμενα κλειδώματα.

Το Αϊκίντο προέρχεται κυρίως από την πολεμική τέχνη του Daito-Ryu Aiki-Jujutsu, αλλά άρχισαν να αποκλίνουν πολύ από αυτό στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και λόγω της ένταξης του Ουεσίμπα στην θρησκεία του Omoto-kyo. Έγγραφα νωρίς φοιτητές Ουεσίμπα »φέρουν τον όρο Αϊκί Τζουτζούτσου

Σήμερα υπάρχουν αρκετά στυλ του Αϊκίντο, με πρώτο και καλύτερο τον άμεσο απόγονο του το Κορεατικό Χαπκίντο που θα μιλήσουμε στο επόμενο μέρος και στην ουσία σημαίνουν (ai – ένωση, ki – ενέργειας και ήθους, Do – δρόμος), ο δρόμος της ένωσης ενέργειας και ήθους.

Τέλος πρώτου μέρους.

Πηγές:Τζούντο, Παγκόσμια συνοπτική ιστορία των πολεμικών τεχνών, Aikido, Απ' το Τζούσου στο Ντο, Κινέζικες πολεμικές τέχνες, Η κινέζικη τέχνη της νίκης, Οι Νίντζα και τα μυστικά της πολεμικής τους τέχνης