Το πανίσχυρο σουτ του Στάθη Πεχλιβανίδη

Ήρθε από την Σοβιετική Ένωση το 1990 και από την Καϊράτ Αλμάτι του Καζακστάν, την ομάδα που ντρόπιαζε τους μεγάλους του Σοβιετικού Πρωταθλήματος, όμαδες όπως η μεγάλη Ντινάμο Κιέβου, οι Θρυλικές Ντινάμο, Τορπέντο, Σπάρτακ και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, παρολίγο να ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας της ΕΣΣΔ, τον κυνηγούσαν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός κάθε καλοκαίρι, όπως και ο Απόλλωνας Καλαμαρίας του Χάρυ Κλύνν, ως αντίπαλο δέος στους Χ΄΄Παναγή και Κωφίδη από τον Ηρακλή, Ζελελίδη, Ζήνδρο, Μόκαλη, από τον Άρη και Κωστίκο από τον ΠΑΟΚ.

Τελικά ήρθε το 1990 στην Ελλάδα και αν δεν τον είχε διώξει ο Κρίστο Μπόνεφ, ο τότε Βούλγαρος προπονητής του Παναθηναϊκού, γιατί ήταν υπέρβαρος(100 κιλά, μύες, είχε αυτό το θαύμα της φύσης), θα ήταν αυτός που, η θα έκλεβε τη θέση του Βαζέχα(πολύ ανώτερος από αυτόν), η θα έπαιζαν μαζί, δημιουργώντας ένα καταπληκτικό διδυμο και πίσω θα ήταν οι εξής μέσοεπιθετικοί Λούπου, Αντωνίου, Σαραβάκος και Βλάχος. Δυστυχώς δεν τους είδαμε μαζί, αλλά να είστε σίγουροι, ότι θα ήταν χάρμα ιδέσθαι και αντίπαλο δέος πλέον στον πολύ καλύτερο για την εποχή Ολυμπιακό των Μίνγκ και του Μπλαχίν(του καλύτερου Ολυμπιακού των τελευταίων 50 ετών), καθώς και της ΑΕΚ του τεράστιου Μπαγιεβιτς.
Κατέληξε στον Λεβαδειακό των ομοσπονδιακών προπονητών Μίλτου Παπαποστόλου και Αλκέτα Παναγούλια, όπου έβαλε αρκετά γκολ, σχεδόν όλα από τα 40 μέτρα και με κάτι τεχνικούς κεραυνούς που σήμερα τους βλέπουμε όλο και πιο σπάνια.
Τα σουτ που έκανε, ήταν ένα είδος που είχαμε συνηθίσει από τον τεράστιο Έντερ και λίγο αργότερα από τον Ρομπέρτο Κάρλος και άλλους Βραζιλιάνους που αρέσκονταν να σκίζουν τα δίχτυα με κάτι κεραυνούς που ξεπερνούσαν τα 120 χλμ την ώρα.
Ήταν και παραμένει ο αγαπημένος παίκτης των οπαδών της Καϊράτ Αλμάτι, της οποίας, ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, στην μεγάλη κατηγορία του σοβιετικού ποδοσφαίρου με 69 γκολ σε 226 ματς.