Σκοτώνουν τα άλογα του πριν ακόμη γεράσουν.

Όταν πριν είκοσι χρόνια έλεγες ότι αναβολικά παίζουν και σε ερασιτεχνικά αθλήματα σε λιθοβολούσαν, πόσο για μεγάλα επαγγελματικά αθλήματα, το ίδιο και πριν 10, πριν 5 ακόμα και πριν μερικές μέρες.
Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός είναι διαφορετικά πράγματα, όμως ένας πρωταθλητής όσο ψηλά και να φτάσει, (αν σέβεται τον εαυτό του και αγαπάει αυτό που κάνει παραμένει πριν απ' όλα αθλητής), ενώ ο θαυμαστής και ο οπαδός παραμένει μόνο θαυμαστής η οπαδός(ελλείψη αυτοεκτίμησης αναζητώντας superman που θα τον αντικαταστήσουν και θα τον εκπροσωπούν) βάζοντας τον ήρωα όχι απλά ως εκπρόσωπο του, αλλά στη θέση εαυτού του. Στον οπαδό οι θέσεις του και τα είδωλα του μετατοπίζονται και αποκαθηλώνονται σε μηδενικό χρόνο και αποδείχνουν πόσο άχρωμοι, άοσμοι και επικίνδυνοι είναι, ενώ ταξικά συνήθως ανήκουν στους μικροαστούς.
Όταν λέγαμε, το ξέραμε, (εδώ οι Χρυσαγίτες που δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό είναι τίγκα στα στεροειδή), σε αθλήματα όπως η επαγγελματική ποδηλασία που καταπονούν το κορμί όσο λίγα αθλήματα, δε γίνεται να κάνεις ένα etap με μ.ο ταχύτητας 55 η 60 χλμ και για 170 χλμ που είναι κάποια etap, κάποιοι έλεγαν τα δικά τους.

Σε ένα σύστημα που δε δίνει παιδεία, υγεία και εργασιακή διέξοδο που θέλει το δια βίου εκμεταλλευόμενο με κάτι λιγότερο από 3 και 60, αλλά και καταναλωτή της ίδιας της απλήρωτης εργατικής δύναμης(ιδιαίτερα στην εκάστοτε νέα βάρδια της εργατικής τάξης), εκτός του ότι είναι χυδαίο, βάρβαρο και ανήθικο, οδηγεί και ένα τμήμα της κάθε νέας γενιάς να προσπαθήσει σκληρά ούτως ώστε να εκμεταλλευτεί τις αθλητικές δυνατότητες που μπορεί να έχει και να στραφεί στον πρωταθλητισμό για προσφέρει απλόχερα “άρτον και θεάματα” με αντάλλαγμα ένα μικρό μέρος της κερδοφορίας.

Φυσικά αυτό το μικρό μέρος στα μάτια των πολλών φαντάζει τεράστιο, όμως δεν είναι εφόσον οι απαιτήσεις είναι τρομακτικές, η καταπόνηση του κορμιού από τα 12-45, είναι τέτοια και το ποσοστό ένα απειροελάχιστο μέρισμα απ΄ τη σφαίρα της κερδοφορίας που φαντάζει δωρεάν ανταλλαγή υπηρεσιών, με ούτε καν μίσθωση.
Τώρα που ο ένας πρώην ήρωας των θαυμαστών – οπαδών και τεράστιος αθλητής δήλωσε ότι έπαιρνε αναβολικά αποκαθηλώνεται ως δια μαγείας απ΄ την συνείδηση τους ως προδότης των προσδοκιών τους, λες και είναι εχθρός τους λες και τους σκότωσε τη μάνα η τον πατέρα ως κοντινός συγγενής που ως τέτοιος είχε το διαβατήριο πρόσβασης στο σπίτι τους για το “ειδεχθές έγκλημα” !!!
Αυτά τα “ζωύφια” που μιλούν απαξιωτικά για τον (και τον κάθε) Λανς Άμστρονγκ αυτόν τον τεράστιο αθλητή (που με η χωρίς αναβολικά έχει γράψει τόσα χιλιόμετρα προπόνησης που δεν τα γράφει ο υπερσιβηρικός σε δεκαετίες, γιατί πως αλλιώς θα έτρεχε στους αγώνες) σκέφτηκαν ποτέ πως ο εν λόγω αθλητής είχε τους αρσενικούς αδένες να ομολογήσει τι έκανε (και αδένες, που τους προστάτεψε και από την επάρατη νόσο νικώντας την). Τόσο μεγάλος ήταν, είναι και θα παραμένει, αλλά οι μικροαστοί είναι πάντα μικροαστοί, δηλαδή οι οικοδεσπότες στο βασίλειο της δειλίας και της βλακείας ταυτόχρονα.
Αλλά όπως είναι όλη τους η ζωή μιζέρια, έτσι είναι και η γνώμη τους ακόμα και γι αυτούς που ψήφιζαν με χέρια και με πόδια τους όποιους Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλους και τώρα τους φτύνουν χωρίς να έχουν το παραμικρό πρόβλημα.
Για μας ο Λανς Άμστρονγκ ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας μεγάλος αθλητής που εκμεταλλεύτηκε τις αθλητικές δυνατότητες του για να ζήσει, αφού οι αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος και τα αδιέξοδα που έβρισκε(όταν ήταν παιδί), τον οδήγησαν να γίνει ένας υποδειγματικός επαγγελματίας με ένα βαρύτατο τίμημα για να μην πούμε με πολλά(πχ αναβολικά και όχι μόνο), τόλμησε μπροστά στο είδωλο των μικροαστών την Όπρα, (την εικόνα τους δηλαδή) να ομολογήσει στο πιο σκληρό χρονικό σημείο, στο τέλος της καριέρας του (δηλαδή να πει το αυτονόητο), ότι έπαιρνε αναβολικά.
Αυτό το σύστημα που σε αποθεώνει όταν το υπηρετείς, σκοτώνει τα άλογα του πριν ακόμη γεράσουν. Αυτός(ο καπιταλισμός) είναι ο πρώτος και μοναδικός υπεύθυνος για την λεγόμενη "κατάντια των αλόγων”, εφόσον αυτή είναι και η ίδια η φύση του επαγγελματικού αθλητισμού που λειτουργεί πότε με όρους μοχλού προβολής προϊόντων και υπηρεσιών και πότε με όρους μοχλού πίεσης για νέες μπίζνες με το κράτος η τους διακρατικούς μηχανισμούς για τον νέο κύκλο παραγωγή τους. Η ανταγωνιστικότητα (που εκφράζεται διάμεσο του επαγγελματικού αθλητισμού) δεν είναι παρά ο βραχίωνας του μονοπωλιακού καπιταλισμού μέσα σε κάθε άθλημα που έχει δημοτικότητα και είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για όλα τα δεινά που “βγαίνουν στη φόρα”σε κάθε πρωταθλητή όταν βρίσκεται στη δύση της καριέρας του και αποκαθηλώνεται για να επιστρέψει στους πρώην εργοδότες του ότι με τόσο κόπο πούλησε, ειδικά σε περιόδους που ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει φρακάρει.
Εμείς συνεχίζουμε να θαυμάζουμε και να αγαπάμε ως αθλητή τον Λανς Άμστρονγκ, όχι μόνο ως ερασιτέχνες ποδηλάτες, αλλά και ως ανθρώπινα όντα, μιας και ο τεράστιος αυτός αθλητής, συν τοις άλλοις νίκησε και τον καρκίνο πράγμα που αποδείχνει πως ήταν και παραμένει ένας μεγάλος αγωνιστής, εξάλλου για μας, όπως και για τα ανώτερα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά συστήματα ο αθλητισμός δε θα είναι "σπορ και θέαμα",η "άρτον και θεάματα", αλλά συστατικό του "άνω θρώσκω" που σημαίνει κοιτάζω ψηλά που πριν απ΄όλα (θα) σημαίνει υγειής και έντιμος τρόπος σκέψης και δράσης.