Το Σοβιετικό ποδόσφαιρο, είναι ότι καλύτερο έχουμε δει ποτέ στην ασπρόμαυρη μπάλα μέχρι σήμερα και ευτυχώς απ' το Euro του 2008 και έπειτα επιστρέφει δριμύτερο μετά από είκοσι χρόνια αμυντικογενούς ανομβρίας που μας έδιωξε απ' τα γήπεδα, παίρνοντας τη ρεβάνς απ' το χάλι των μαζεμένων αμυντικών χαφ πίσω από το χώρο του κέντρου.Απ' το Ευρωπαϊκό του 2008 και μετά δεν υπάρχει ούτε μεγάλη Ευρωπαϊκή ομάδα που να μην έχει βασίσει τα συστήματα της σε αυτό.
Εξαίρεση φυσικά αποτελούν οι ξεπερασμένες Ιταλικές ομάδες που κατατροπώθηκαν γιατί επιμένουν σε ένα ξεπερασμένο αμυντικογενές μοντέλο ποδοσφαίρου και να είστε σίγουροι πως για πολλά χρόνια θα παραμείνουν στην αφάνεια, αν δεν αλλάξουν μυαλά και το βλέπουμε πολύ δύσκολο
Θα την πατήσουν και θα μείνουν πολύ πίσω, όπως οι Αγγλικές ομάδες απ' το 1988 μέχρι το 1998 γιατί είχαν επιλέξει να παίζουν με καμινάδες, δηλαδή πριν έρθουν οι Ευρωπαίοι προπονητές και παίχτες και μεταλλάξουν τη φιλοσοφία τους.
Μπορεί η αφορμή να ήταν το "Καλτσιόπολις" στέλνοντας την Γιουβέντους στη Β' κατηγορία, της οποίας βεβαίως δεν υπήρξαμε ουδέποτε οπαδοί ωστόσο όσο πίσω πηγαίνει αυτή, άλλο τόσο πίσω πάει και ολόκληρο το Ιταλικό ποδόσφαιρο, ωστόσο η αιτία βρίσκεται αλλού.
Για το ξεπερασμένο εδώ και 10 χρόνια Γερμανικό ποδόσφαιρο δεν κάνουμε καμία συζήτηση γιατί δεν υπάρχει πουθενά και πλην ίσως του Αμβούργου και της Χέρτα Βερολίνου που κάνουν φαεινές προσπάθειες για κάτι καλύτερο, οι ατμομηχανές της Μπάγιερν και της Βέρντερ δεν διανύουν και τα καλύτερα χρόνια(άμα τρως από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και Ανόρθωση συνολικά 15 τέρματα και βάζεις μόλις 7, αυτό δείχνει κάτι), ανεξαρτήτως φυσικά της φετινής πορείας της στο UEFA, να μην ξεχνάμε ότι ξεπέρασε τον ύφαλο της Μίλαν που βρίσκεται στην "εντατική", της σχεδόν πεσμένης Σέντ Ετιέν και της Ιταλικής Ουντινέζε.
Οι μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες αυτή τη στιγμή, όπως η Μπαρτσελόνα, η Λίβερπουλ, η Άρσεναλ, η Τσέλσι του Γκους Χίντινγκ(ο κορυφαίος στον κόσμο αυτή τη στιγμή) και συνολικά όλες οι Ισπανικές εκτός της μίζερης Ρεάλ(είναι δεύτερη στην Ισπανία αυτή τη στιγμή λόγω μπάτζετ της και γιατί είναι η ομάδα του κατεστημένου), αλλά και οι Ουκρανικές και οι Ρώσικες ομάδες, στηρίζονται στο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Βαλερί Λαμπανόφσκι και όχι του Άγιαξ της δεκ του '70, γι' αυτό και είναι χάρμα ιδέσθαι.
Ένα θεαματικό επιθετικό ποδόσφαιρο, που για αρχή και βάση του έχει την κινηματογραφική ευφυΐα, την τεχνική, την ομαδικότητα, το καταλυτικό πρέσινγκ, την κίνηση σε όλους τους χώρους χωρίς τη μπάλα και τη φαντασία που το διέπει και αυτή αναδημιουργεί τους αυτοματισμούς.
Ο Λαμπανόβσκι ξεκίνησε ως υδραυλικός και εντελώς τυχαία έγινε προπονητής, όταν έφτιαξε τα χαλασμένα υδραυλικά στην μια ποδοσφαιρική ακαδημία της Δυναμό Κιέβου, όταν είπε τα παρακάτω σε ένα καθηγητή ποδοσφαίρου: "Το πρόβλημα με τους ποδοσφαιριστές είναι ότι δεν ξέρουν να διαχειριστούν την μπάλα πριν αυτή φτάσει στα πόδια τους και όταν φτάσει δεν ξέρουν τι θα την κάνουν και που θα την δώσουν".
Αυτό είπε και αμέσως ό καθηγητής αυτός τον έβαλε με το "έτσι θέλω"στην ακαδημία για να πάρει το πτυχίο του προπονητή και πολύ γρήγορα, αυτός ο κομμουνιστής και μελλοντικός ακαδημαϊκός του ποδοσφαίρου, ο Βαλερί Λαμπανόφσκι έμελλε να αλλάξει συνολικά τη φιλοσοφία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου
Παραθέτουμε μερικά βίντεο για να δείξουμε το πόσο μεγάλος ήταν ο εν λόγω και πόσο μπροστά ήταν απ' την εποχή του.
Ο ίσως μεγαλύτερος προπονητής όλων των εποχών ο Βαλερί Λαμπανόβσκι κερδίζει τον Ρίνους Μίχελς(τον 2ο μεγαλύτερο) στα προκριματικά αλλά χάνει στον τελικό του 1988, στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου.
Γιάννης Κ. (Εκδότης Ρ. Κολλεκτίβα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου