Αυτό το Βαρύ σέντερ που μπορεί να παίξει όλες τις θέσεις ακόμα και του play maker, θυμίζει το παλιό καλό μπάσκετ του Γκομέλσκι, του Ζεράβιτσα, του Νίκολιτς, του μεγάλου τους μαθητή Ιβκοβιτς, Μάλκοβιτς, του Μπέλοφ και του Ερέμιν.
Από το 2000 και μετά(από τότε που τελείωσε το πιο ολοκληρωμένο μπασκετικό δημιούργημα το Ευρωπαϊκό ελέω ΕΣΣΔ και Ο.Δ της Γιουγκοσλαβίας κι από τότε που το ίδιο το ΝΒΑ, έπαψε να παράγει μεγάλους παίκτες όπως ο Μακ Χέιλ επί παραδείγματι, τότε ακριβώς σταματήσαμε να παρακολουθούμε τη μεγάλη μας αγάπη, το μπάσκετ, πολύ μεγαλύτερη από το ποδόσφαιρο για μας), έχουμε να δούμε τόσο ολοκληρωμένο νέο παίχτη, με τόση τεχνική ποιότητα και τόσο εγκεφαλικό τρόπο ανάπτυξης στο παρκέ, που ανεβάζει στροφές, κάνοντας την ομάδα να ανεβαίνει κι αυτή σκαλιά, μαζί του - το ένα χέρι νίβει το άλλο.
Φυσικά υπάρχουν παίκτες πολύ μεγάλου βεληνεκούς ακόμα και σήμερα,τόσο στην πρώην Γιουγκοσλαβία(όπως ο νέος Ντράζεν - Μπογκντάνοβιτς, η ο Ραντούλιτσα), όσο και στην πρώην Σοβιετική Ένωση (όπως ο νέος Μπαζαρέβιτς, ο Σβέντ, η, ο νέος Βολκόφ και Τιχονένκο μαζί, ο Βορονσέβιτς), αλλά αυτός είναι ένα μπασκετικό φαινόμενο, που όμοιο του έχουμε να δούμε από την εποχή του τελευταίου μεγάλου ολοκληρωμένου καλαθοσφαιριστή του Ευρωπαϊκού και παγκόσμιου Μπάσκετ του Κιριλένκο.
Μάλλον οι παραπάνω συγκρίσεις μάλλον μοιάζουν αδόκιμες, παράτολμες και ίσως θρασείς, αναιδείς, αγενείς,,αυθάδεις, αλαζονικές, υπερβολικές και προσβλητικές(δεν είναι τυχαίος ο παραπάνω πλεονασμός), ωστόσο είναι αυτός ο παίχτης που μας έκανε να ερωτευτούμε ξανά τη μεγάλη μας αθλητική αγάπη το μπάσκετ, έναντι των βουβαλομαχιών του Physical Gaming, μια αγάπη που δεν πρόκειται να γίνει όπως τότε που με δυο μπάλες στα δυο χέρια κάναμε ατομικές προπονήσεις στα παρκέ του κλειστού της πόλης μας(περασμένα "μεγαλεία" και διηγόντας τα να κλαίς).
Ο Νίκολα Τζόκιτς είναι ένα μείγμα από παίκτες κάθε θέσης, σε τεχνική και σε υπηρεσιακή επιτελική θέση, όπως ο μεγάλος Ζντοβς, ο επίσης μεγάλος Χομίτσιους, και ο επίσης μεγάλος δικός μας Τόμιτς.
Στη θέση 2 τόσο εύστοχος από αποστάσεις πάνω από τα οκτώ μέτρα θυμίζοντας τους τεράστιους Κουντέλιν, και Μποντιρόγκα.
Στη θέση 3 τους Πάσπαλι, Κούκοτς.
Στη θέση 4 τους Βολκόφ, Φετίσοφ και Ράτζα και...
Στη θέση 5, όλα τα μεγάλα σέντερ που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα Σαμπόνις, Ντίβατς, Μιχαήλοφ, Ρέμπρατσα.
Αυτό το φαινόμενο του παγκοσμίου μπάσκετ, να θυμίσουμε ότι είναι 2,13, μπορεί να παίξει όλες τις θέσεις - παρότι καθαρό σέντερ- κι αυτή τη στιγμή, είναι ότι καλύτερο διαθέτει στην φαρέτρα του, όχι μόνο το Ευρωπαϊκό, αλλά και το παγκόσμιο μπάσκετ.
Που επιτέλους, θυμίζει αυτό το υπέροχο ομαδικό άθλημα, που δίδαξαν οι μεγάλες σχολές της Γιουγκοσλαβίας και μεγάλες σχολές της Σοβιετικής Μηχανής κι όχι αυτό τον οχετό που από το 2000 και μετά άλλαζε σε μια ατομική μονομαχία που θύμισε περισσότερο UFC και κατς μαζί , παρά ένα συλλογικό αποτέλεσμα που δύναται να σε γοητεύσει και να σε προσελκύσει, μακρυά από το θέαμα που δεν είναι τόσο επιβεβλημένο.
Θαυμάστε τον με την ομάδα τους τους Denver Nuggets.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου