Ως οπαδοί της Barca και ως οπαδοί του επιστημονικού ποδοσφαίρου, πρέπει να πούμε ότι το έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές, το έχουμε στο στόμα μας και θέλουμε να τα εκφράσουμε πάση θυσία.α)Η Μεγάλη Μπάρτσα δεν είναι Ισπανική ομάδα, δηλαδή ομάδα με ισπανική φιλοσοφία στον τρόπο ανάπτυξης. Το Ισπανικό ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν φλύαρο, τεχνικό μεν χωρίς επιστημονική προσέγγιση δε και χωρίς δυναμική και οργανωτική σκέψη, πολύ φασαρία, πολλές τρίπλες και πολλά τσαλιμάκια για το τίποτα, τα τριγωνάκια και οι πάσες ήρθαν πολύ αργότερα με διαφορά φάσης για αυτό καθυστέρησε και το παγκόσμιο κύπελλο και να είστε σίγουροι ότι η Μπάρτσα θα αλλάξει συθέμελα το Ισπανικό ποδόσφαιρο, θα είναι ομάδα πρωτοπορία που η Ρεαλ ποτέ δεν θα γίνει και λόγω της φύσης των δυο ομάδων που πηγάζει από την ιδιοσυγκρασία τους.
β)Ο τοκετός του ολοκληρωτικό ποδοσφαίρου έγινε για πρώτη φορά από τη μεγάλη Ουγγαρία του τεράστιου Πούσκας, τροφός στα πρώτα χρόνια του εν λόγω μωρού το έκανε ως δεύτερη της φύση η ΕΣΣΔ του μεγάλου Νέτο και το επίσης μεγαλύτερου Λεβ Γιασίν. Σε συλλογικό επίπεδο ψήγματα του είχαν παρουσιάσει η Τορίνο(για μας η μεγαλύτερη ιταλική ομάδα όλων των εποχών) και η μεγάλη Χόνβεντ, ωστόσο το ποδόσφαιρο δεν τοκοποιεί ποτέ τους πρωτοπόρους, αλλά τους ικανούς στην αντιγραφή.
Το μωρό το πήραν απ' το χεράκι και το έκαναν παιδί θαύμα οι ιπτάμενοι Ολλανδοί του μεγάλου Ρίνους Μίχελς, των Κροϊφ και του Νέσκενς, σε Άγιαξ και σε Ουράνιε, αυτοί το διέδωσαν σε ολόκληρο τον κόσμο όχι σε πρωτόγονο στάδιο αλλά σε εξελιγμένο κάνοντας το έφηβο. Ωστόσο η ενηλικίωση του πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε από την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ακαδημία- ομάδα - πρωτοπορία όλων των εποχών τη Σ. Ένωση και τη Δυναμό Κιέβου του καθηγητή Β. Λομπανόφσκι από το 1985 έως και το 1991. Με την καθοδήγηση του το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο έγινε πυραυλοκίνητο και διαστημικό, κάθε ομάδα απέναντι στην τότε ομάδα και μιλάμε για μεγάλες ομάδες πήγαιναν αδιάβαστες ειδικά στο Euro του 1988. Εκεί οι ["άτυχες"Αγγλία (των μεγάλων Λίνεκερ, Χέυτλυ, Ρόμπσον(τέτοιοι ποδοσφαιριστές δεν υπάρχουν σήμερα στην γηραιά Αλβιόνα) έχασε μόνο με 3-1, διότι η ΕΣΣΔ πέταξε λευκή πετσέτα και αν δεν γίνονταν αυτό ίσως έτρωγε μισή ντουζίνα τέρματα) και Ιταλία (η τελευταία πραγματικά μεγάλη εθνική της ομάδα που πριν έξι χρόνια το 1982 στέφθηκε πανάξια παγκόσμια πρωταθλήτρια έχασε μόνο με 2-0] αυτά για την ιστορία.
Στον ίσως σπουδαιότερο τελικό όλων των εποχών οι Ιπτάμενοι Ολλανδοί νίκησαν τους σαφώς ανώτερους Σοβιετικούς για ευνόητους λόγους. Οι τελευταίοι έχαναν τα άχαστα αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Σημασία δεν έχει πόσες ευκαιρίες χάνεις, αλλά πόσο της κεφαλαιοποιείς.
Ο βασικός κανόνας του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου είναι ο εξής. "Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον πιο γρήγορο παίχτη. Εδώ δεν υπάρχει άμυνα, κέντρο, επίθεση, ενώ υπάρχουν θέσεις. Όλα λειτουργούν αρμονικά και με βάση τις ανάγκες του αγώνα, ο καθένας πέρα από τη θέση που έχει ειδικευθεί και όχι εξειδικευθεί (έχει τεράστια σημασία η κατανόηση της διαφοράς), μπορεί και πρέπει να παίξει παντού ακόμη και τερματοφύλακας αν χρειαστεί. Ο παίχτης πρέπει να είναι και στρατιώτης και στρατηγός ταυτόχρονα(πειθαρχημένος και ηγέτης ταυτόχρονα), να ακολουθεί τον κεντρικό σχεδιασμό και ταυτόχρονα η φαντασία του και η ηγετική του φυσιογνωμία να αναδείχνεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, να βλέπει γήπεδο, να είναι δυνατός και αποφασιστικός, να έχει άρτια τεχνική και να ξέρει τι θα κάνει την μπάλα πριν φτάσει στα πόδια του, ενώ η κίνηση χωρίς το τόπι πρέπει να είναι αέναη και ασταμάτητη".
Τα δε βασικά αξιώματα αυτού του είδους του ποδοσφαίρου είναι τα εξής δυο:
"Η επίτευξη τέρματος είναι αποτέλεσμα της διαλεκτικής και επιστημονικής ανάπτυξης - λειτουργίας της ομάδας σε όλα τα επίπεδα και η μη επίτευξη του είναι η μεταφυσική(μη διαλεκτική) ανάπτυξη της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, το μπλοκάρισμα των διαδρόμων από τον αντίπαλο και η δημιουργία σύγχυσης επίσης από αυτόν, ούτως ώστε το τελικό σουτ να μην γίνει με τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο με αποτέλεσμα να χαθεί η ευκαιρία".
Ακόμα και στο λεγόμενο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μια κίνηση έχει γίνει πάνω από 10.000 φορές κατά μέσο όρο με αποτέλεσμα το σουτ, η πάσα και γενικά κάθε είδους τεχνική να έχουν γίνει δεύτερη αν όχι πρώτη φύση του κάθε ποδοσφαιριστή-αθλητή, ο τρόπος είναι γνωστός και οι προπονητές εργάζονται σε αυτή την βάση, όπως επίσης στο πως θα καταφέρουν να δημιουργήσουν σύγχυση στην τεχνική συνείδηση του αντιπάλου μετατρέποντας την σε άτεχνη συγκίνηση και εκεί σε αυτή ακριβώς τη λεπτομέρια κερδίζονται τα ματς στους "μεγάλους αγώνες".
Το εν λόγω ποδόσφαιρο θέλει καθαρό μυαλό και ομαδικότητα, το κάτι παραπάνω αν δεν χρειάζεται απαγορεύεται. Μετά από την ΕΣΣΔ και την Δυναμό Κιέβου του 1985-1990, μόνο ο Άγιαξ, η Σπάρτακ Μόσχας και η Δυναμό Κιέβου ξανά στα μέσα της δεκ του 1990 το ξαναπραγματοποίησαν, όπου το ελεεινό αμυντικογεννές έκανε αισθητή την παρουσία του με αποκορύφωμα το ευρώ του 2004.
Επιτέλους το 2006 το είδαμε ξανά στην εθνική Αργεντινής του μεγάλου Πέκερμαν, το 2008 από την εθνική Ρωσίας του μεγάλου Γκους Χίντινγκ. Σε επίπεδο συλλόγων σήμερα το πραγματοποιούν δυο με τρεις ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο με πρώτη και καλύτερη η την τεράστια Μπαρτσελόνα του μεγάλου Πεπ Γκουαρντιόλα που ήταν μαθητής του πολύ μεγάλου Γιόχαν Κρόϊφ, η Ζενίτ και η Μπόκα Τζούνιορς.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα που το εν λόγο ποδόσφαιρο για φορά ακόμα αποδείχνει την τεράστια υπεροχή του με οποιοδήποτε άλλο, κάποιοι συνεχίζουν να παίζουν μπουλουκιδόσφαιρο, κάτι που έχει να κάνει με το γελοίο ιδεώδες ο νικητής είναι τα πάντα και ο νικημένος το τίποτα, όμως την ιστορία οι νικημένοι την πήγαιναν σχεδόν μονίμως μπροστά, άσχετα ότι την έγραφαν οι λεγόμενοι νικητές....
Κολλεκτίβα Σπορτς.
ΥΓ* Οι μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές πρωτοπορίες πήραν σχεδόν σπάνια τρόπαια διεθνούς εμβέλειας.
Μερικές από αυτές, Τορίνο, Χόνβεντ, Σπάρτα Πράγας, Μπορούσια Μύνχεν Γκλαντμπαχ, Σπάρτακ Μόσχας. Κάποιες φυσικά πήραν όπως η Λίβερπουλ, ο Άγιαξ, η Δυναμό Κιέβου η Μπόκα Τζούνιορς και η Μπαρτσελόνα.
Σε επίπεδο εθνικών ομάδων ειδικά οι τρεις πρωτοπόρες πήραν μόνο ευρωπαϊκά τρόπαια αλλά ουδέποτε παγκόσμιο.
