Ο Ρατσισμός και ο εθνικισμός της Χ. Αυγής, του ΛΑΟΣ (προγενέστερα), αλλά και ο κοσμοπολίτικος πατριωτισμός των Αν. Ελλήνων που σήμερα ξεπερνούν(συνολικά και οι τρεις) σε εκλογικά ποσοστά περίπου το 15% της κοινωνίας, βρίσκουν πραγματική αντανάκλαση σε ποσοστά πάνω από 20% σε αυτήν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον "αριστερού τύπου" πολυεθνικό κοσμοπολιτισμό και τον ευρωενωσιακό μικροαστικό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, (αλλά και γνωστού εκδοτικού συγκροτήματος) που ανακαλύπτει κομπίνες και λοβητούρες παντού πλην των αιτιών τους, δηλαδή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Και στην πρώτη και στην δεύτερη περίπτωση οι ρίζες της σποράς της δεκ του 1985-2006 βρίσκουν αντανάκλαση σε πάνω από. το 27% της κοινωνίας η οποία είναι ακόμα και σήμερα του ΠΑΣΟΚ του Αν. Παπανδρέου. Αν προσθέσει στο 27% του οπορτουνισμού το υπόλοιπο 20% της λεγόμενης "ακροδεξιάς" αποκωδικοποιούνται τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ της δεκ του 1981-1996 που έπαιζαν από 39% έως και 48% της 18ης του Οκτώβρη του 1981, από τότε δηλαδή άρχισαν να σαπίζουν οι συνειδήσεις ενός περήφανου λαού. Το γνωστό (πλέον από τα ΜΜΕ ) γεγονός που έλαβε χώρα στο "τιτιβιστίρι" είναι αποτέλεσμα του βίαιου καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού, ο οποίος δικαίως έχει ταυτιστεί με τον Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚκισμό και που στην ουσία έβαλε(η προσπάθησε να βάλει) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, την " ταξική συνείδηση, αλληλεγγύη και πάλη", ανακατεύοντας την κερκίδα με τον αγωνιστικό χώρο. Αυτό το πρώτο στάδιο βίαιου καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού, είχε ως κεντρική αρχή και αξία το μότο το "που/δες και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια".
Μαλλιά κουβάρια και καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός βρίσκουν πεδίο δράσης και κερδοφορίας στον αθλητισμό, διαφημιστικές εταιρίες και χορηγοί, ντόπες και φαρμακευτικά σκευάσματα, πρόεδροι και παραπρόεδροι μαζί με το βοηθητικό τους προσωπικό κάνουν "ντου" σε κάτι που μέχρι το 1970 τους ήταν άγνωστο και με την βοήθεια αρχικά της "επταετίας" δημιουργούν το κλίμα που έγινε "κλήμα" και το έφαγε ο γάιδαρος που λέει και ο λαός.
Οι Α.Ε και ο τάχα μου δήθεν "μαζικός λαϊκός" αθλητισμός που το ΠΑΣΟΚ "προωθούσε" και ταυτόχρονα υπέσκαπτε, έδωσε τη σκυτάλη στις οργανωμένες θύρες που στην πορεία έγιναν το εκκολαπτήριο του τοπικισμού και του εθνικισμού λίγο αργότερα. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι ο τοπικισμός ήταν ένα στοιχείο που δημιουργήθηκε από τοπικούς παράγοντες και παραγοντίσκους που χρησιμοποιούσαν τις επαρχιακές και όχι μόνο ομάδες ως μοχλό πίεσης προς το κράτος για διασπάθιση του πλούτου και buissness. Από το 1981 και με το νόμο για τις ΠΑΕ, τότε που υπήρχε χρήμα και τα γήπεδα σε όλη την Ελλάδα(και όχι μόνο αυτά, λεωφορεία, τρόλεϊ, γεωργικά μηχανήματα, τεχνογνωσία που χρησιμοποιήθηκε και στους Μεσογειακούς αγώνες, Πανευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου, μπάσκετ κ.ο.κ, φτιάχνονταν με αντάλλαγμα γεωργικά προϊόντα στην πρώην ΕΣΣΔ και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες με διακρατικές συμφωνίες) υπήρξε μαζική είσοδος τμήματος της αστικής τάξης και των τότε νέων τζακιών στο αντικείμενο του αθλητισμού χωρίς να βάλουν δεκάρα απ΄την τσέπη τους και ταυτόχρονα να αποκτήσουν τους ιδιωτικούς τους στρατούς... Έτσι μεγαλούργησε ο αθλητισμός των manager και των εταιρειών που έκαναν buisness και κορόιδευαν το σύμπαν πλην των υποψιασμένων και δικαίως κομμουνιστών που είχε μαλλιάσει η γλώσσα τους για την "εμποροπανήγυρη" που εκτοξεύθηκε το 2004 και από εκεί και μετά πνέει τα λοίσθια.
Η ίσως πιο επιτυχημένη διαφήμιση που φτιάχτηκε ποτέ από πλευράς σεναρίου για τηλεπικοινωνιακό πάροχο, αυτή με τον "Πίου", δείχνει ακριβώς πως είναι τα πράγματα στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού και όχι μόνο του ποδοσφαίρου, επίσης και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ακόμα και ο τρόπος διαπαιδαγώγησης στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν έχει καμία σχέση με τον ίδιο τον αθλητισμό και τα ιδεώδη του που ανήκουν σε άλλο στάδιο ανάπτυξης της ανθρωπότητας και όχι στο νηπιακό που ο καπιταλισμός το αποθεώνει, αποθεώνοντας την ατομική ιδιοκτησία και την κερδοφορία μέσα από την ισχύουσα παραγωγική διαδικασία. Είναι τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει πως με αυτές τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής ότι μπορεί να υπάρξουν και πανανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις που βρίσκουν πεδίο αντανάκλασης και στον αθλητισμό... Μεγάλο μέρος των αθλητών ενδιαφέρεται είτε για την σωματική του ρώμη, είτε για τους τίτλους, είτε για το πως θα προσελκύσει χορηγούς και καλά συμβόλαια τα οποία τουλάχιστον για αυτή την χώρα τελείωσαν οριστικά και αμετάκλητα...
Καμία ευγενής άμιλλα, κανένα ήθος και καμία ηθική αρχή πέραν της νίκης που θα σημάνει κέρδη νέα, ολόφρεσκα και πολύ περισσότερα για τους παράγοντες και ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμα έναντι πινακίου φακής σε σχέση με αυτά που ιδιοποιούνται οι πρώτοι από τους αλλοτριωμένους πρωταθλητές που στο ξεροκόμματο που τους πετάνε περιλαμβάνονται και αυτοί που θα τους τα φάνε μετά από την απόσυρση τους από τους αγωνιστικούς χώρους. Σε αυτό το "παν"ανθρώπινο πισωγύρισμα των εργασιακών συνθηκών των 50 ευρώ το μήνα(αυτός είναι ο στόχος με η χωρίς ευρώ), ο αθλητισμός πρέπει να διαπαιδαγωγεί υπερπρωταθλητές(κτήνη), ούτε καν πρωταθλητές, όχι αθλητές(σκεπτόμενα όντα), να διαπαιδαγωγεί τον ανταγωνισμό και όχι την ευγενή άμιλλα που είναι άλλα πράγματα κατά βάση και με αρχές εντελώς άλλες. Ο σεβασμός στον αντίπαλο παύει να υπάρχει και στην θέση του παίρνει το μίσος και ο τρόπος που αυτός θα εξαφανιστεί με κάθε τρόπο δόλιο, η άδολο και εδώ δεν είναι μόνο οι εταιρίες στοιχηματισμού, αλλά μια βαθιά συστημική φιλοσοφία.
Το γεγονός με την Ελληνίδα πρωταθλήτρια του τιτιβιστιριού(twitter) δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε κεραυνός εν αιθρία, ήταν το αποτέλεσμα των όλων προείπαμε και έχουμε ξαναγράψει σε παλαιότερα άρθρα κυρίως για το ποδόσφαιρο, (άρθρο 1 - άρθρο 2 - άρθρο 3 και άρθρο 4), χωρίς να εξαιρούνται κα τα άλλα αθλήματα, ας την φάνε λοιπόν στην μούρη τους, αυτοί που την διαμόρφωσαν και ας σταματήσουν να μας αποπροσανατολίζουν με αηδίες, εξάλλου τα κουνούπια δεν αντικατέστησαν τους παπαγάλους και δεν έρχονται επ' ώμου απ΄τη Β. Αφρική, όπως οι πρώτοι από την Λατινική Αμερική. Αυτοί που διαμόρφωσαν ανταγωνιστικότητες και την λογική ο νικητής είναι τα πάντα και ο νικημένος τίποτα καλύτερα να μη μιλούν για τα παιδιά τους, στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί.
Με τον αθλητισμό ασχολούμαστε από πολύ μικρή ηλικία από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού κι όλας [είχαμε γραφτεί στα super mini, mini, παιδικά και εφηβικά του Κύδωνα Χανίων(αργότερα στα ανδρικά τμήματα του Α.Ο.Περιστερίου) στο basket και σταματήσαμε στα 20 μας, όχι τυχαία, στις ακαδημίες της πάλε ποτέ Ατλαντίδας ως επιτελικοί μέσοι και τερματοφύλακες (μέχρι να καταλήξουμε τι μας αρέσει περισσότερο) όπως και με διάφορα άλλα ατομικά αθλήματα όπως το τένις, το σκάκι, την ελληνορωμαϊκή και το τζούντο, την ποδηλασία, την κολύμβηση(ελεύθερο) και φυσικά το σότοκαν καράτε] πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε δει από κοντά και από μέσα πολλά και διάφορα, στο πως διαπαιδαγωγούνται οι αθλητές και ποιοι επιλέγονται ως "ταλέντα" και πόσα πραγματικά ταλέντα χάνονται στο δρόμο χωρίς να φταίνε απαραίτητα αυτά. Έχουν περάσει από τότε πολλά χρόνια, κάτι οι τραυματισμοί, κάτι η αποστροφή μας στις μεθοδολογίες και στον τρόπο ανάπτυξης της σωματικής και όχι μόνο αγωγής μας άφησαν μόνους και έρημους να αθλούμαστε συστηματικά και με πρόγραμμα στο δικό μας τρίαθλο που συνεχίζει να είναι το κολύμπι ανοιχτής θαλάσσης(Χειμώνα-Καλοκαίρι), η ποδηλασία δρόμου και ενίοτε βουνού αλλά πάντα μεγάλων αποστάσεων και φυσικά το Shotokan Karate-do, αυτό με πρόγραμμα και με δάσκαλο(sensei), για την καλή ψυχική και σωματική υγεία και την αγάπη και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο ότι και όπως να είναι αυτός, εξάλλου αυτό πρέπει να είναι ο αθλητισμός τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, κατά τα άλλα καλή Ολυμπιάδα και του χρόνου με τις υγείες σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου